Zoekend in de mist

Als je jezelf wil kwellen, een dag of twee aan één stuk door wil huilen en een paar dagen later nog een keer, kijk dan zeker naar deze documentaire: https://www.youtube.com/watch?v=8gqwpfEcBjI&list=WL&index=1 Ik heb mezelf gedwongen om ze uit te kijken, omdat ik geen onwetende burger wil zijn. Als je zoals ik erg gevoelig bent, kan je ook gedeeltelijk je ogen sluiten en enkel luisteren naar alle ellende over hoe miljoenen dieren elke dag pijnlijk en brutaal aan hun einde komen. Enkel en alleen om aan onze vraag naar vlees te voldoen. Vlees dat bijna ieder van ons wekelijks koopt in de supermarkt. Vlees dat gemakkelijkheidshalve verpakt is op een manier die alle mogelijke herinneringen aan knuffelige koeien, vrolijke varkens of koddige kippen schrapt. Het gaat over de leder- en bontindustrie, en onder andere ook over hoe chimpansees onverdoofd gebruikt worden als levende crashtestdummy’s om hoofdletsel in een auto-ongeluk te simuleren (ik verzin dit niet). Alle brutal

   In februari volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen in Oeganda. De huidige president, Museveni, is al 34 jaar aan de macht en heeft allerlei veranderingen in de constitutie doorgevoerd om toch maar aan de macht te blijven.  Nadat hij in zijn eerste termijn beloofde nooit te raken aan het maximum aantal ambtstermijnen, heeft hij dat in zijn tweede termijn veranderd naar oneindig. Ook de maximum leeftijd voor een president heeft hij veranderd van 75 jaar naar oneindig. Elke vijf jaar zijn er verkiezingen en zijn er ook andere kandidaten, maar elke keer ‘wint’ hij. De oppositie wordt vaak met geweld en vooronduidelijke redenen opgepakt en gehinderd in campagne voeren. De bekendste huidige oppositiepersoon is Robert Kyagulani Ssentamu, meer bekend als de muzikant Bobi Wine. Hij is jong en populair bij de jongeren. Hij is enkele jaren geleden met overweldigende meerderheid verkozen tot Member of Parliament in Kampala. Verder heeft hij hoegenaamd geen ervaring in de politieke we

Omdat jullie weer in een zware lockdown zitten, wil ik graag een beeld van Oeganda voor jullie schetsen. Over dingen die mij hier blij en gelukkig maken. Zodat jullie in je kot een beetje kunnen meegenieten van dit magnifieke land. Oeganda heeft een zeer gematigd klimaat met een dagelijks gemiddelde van 25 graden Celsius. Als het regent krijgen we het koud en doen we onze jeans en trui aan, ook al is het dan nog steeds 21 graden. Het kan keihard regenen. Zo hard dat de druppels eerst putjes in het zand maken en dan de onverharde wegen, waarmee 75% van Oeganda bezaaid is, tot glibberige glijbanen maakt.   Af en toe kan het wel twee hele dagen achtereen grijs bewolkt zijn, maar meestal schijnt de zon dagelijks haar heftige equatoriale stralen op mijn tere witte huid. Waarbij ik nog steeds heel makkelijk kan verbranden, zelfs al zit ik in de schaduw. En nog steeds vertik ik het om ‘voor dat halfuurtje’ zonnemelk op te smeren.   ’s Ochtends wordt het rond zes uur licht en word ik v

  Ofwel The Ungrateful Refugee door Dina Nayeri . Verplichte lectuur op school en voor elke volwassene. Liefst vandaag nog, en zeker voor al die mensen die zich afvragen wat een vluchteling met een smartphone moet. Naar aanleiding van mijn dappere nichtje die op 27 september veertig kilometer gaat wandelen tijdens de jaarlijkse refugeewalk ,   daarbij al het sponsorgeld dat ze daarvoor ontvangt schenkt aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen en ook nog eens prachtige zelfgetekende kaartjes naar haar sponsors stuurt, wil ik graag even de aandacht vestigen op ‘ de vluchteling’ . Ik ben zelf helemaal geen vluchteling, maar door in het buitenland te wonen en me open te stellen voor een andere taal en cultuur, leef ik mee met mensen die in heel andere omstandigheden moeten wennen aan een ander land. Laat je fantasie even gaan en stel je dit voor: Er is een wereldwijde uitbraak van een uiterst besmettelijk virus dat voornamelijk witte mensen raakt. Hele gemeenschappen worden weggevaagd

Wat ben ik dan precies kotsbeu? Om te beginnen de pandemie en alle bijbehorende maatregelen die het leven al maanden lam leggen. Ik ben het beu om elke dag op klanten te wachten. Beu om te hopen dat er morgen wat meer klanten komen. Kotsbeu om altijd maar positief te zijn en te zeggen: “We zitten er samen in, het zal beter worden!” Van een totaal andere orde maar wat ik ook kostbeu ben is de onverschilligheid van politici evenals de gewone mens op straat die wegzappen van ellende in de wereld (brand in Moria om maar iets te noemen). Ik ben ook blij dat ik hier weinig tot geen nieuws zie en dus niet geconfronteerd word met ellende, maar het laat me niet onverschillig. Het doet me pijn in het hart dat er zoveel landen in de wereld zijn waar mensen niet zichzelf kunnen zijn. Dat de verschrikkingen en angst in eigen land zo groot zijn dat ze nog liever de verdrinkingsdood riskeren, of nog erger, maanden tot jaren leven in erbarmelijke en mensonterende omstandigheden. Ik ben zeker

  Als iemand je zo aanspreekt, krijg je toch zeker een instant shot serotonine? Als ik je morgen niet meer zo begroet, voel je je waarschijnlijk ondergewaardeerd en mis je het, ook al ken ik je bijna niet.   Bij mij werkt het alleszins zo, en ik heb er een hekel aan dat ik elke tien minuten ongeveer mijn sociale media check om te zien of er echt niemand aan mij gedacht heeft en me iets leuks stuurt. Gelukkig heb ik een slimme zus, die me een paar simpele feiten voorschotelde die ik graag met jullie deel. Ik hoef mezelf helemaal niet voor het hoofd te slaan omdat ik zo’n aandachtsjunkie lijk te zijn. Ik begrijp nu waarom ik zo verslaafd ben aan dat soort van aandacht. Als je in het echte leven iemand nieuw ontmoet, vorm je je een beeld over die persoon. Dat doe je door de indrukken te verwerken die je opvangt: wat die draagt, hoe die praat, hoe de handdruk overkomt, hoe die ruikt, de lichaamstaal, de spreektaal enzovoort. Dat zijn indrukken die voor 90% jouw beeld over die perso

                              Tinder is belachelijk. Dat is alleen voor seksdates. Daar kan je toch geen serieuze mensen ontmoeten? Dat dacht ik een jaar geleden. Ik had wel verhalen gehoord over mensen die elkaar gevonden hadden via onlinedating, maar ik geloofde er zelf niet in. Hoe kan een scherm- en advertentiegerelateerde match nu echt iets betekenen? Je voelt het al aankomen. Uit verveling en nog meer uit nood aan mannelijke aandacht ging ik toch ook maar eens kijken wat al dat links en rechts geveeg nu eigenlijk inhield. Binnen een week had ik een match of vijf, waarvan eentje interessant leek. We begonnen te chatten en stopten niet meer. Elke tien minuten ging er wel een boodschap over en weer. Ik rationaliseerde het en noemde de vlinders in mijn buik het resultaat van alle dopamine die door mijn bloed raasde. We spraken af om elkaar in het echt te ontmoeten, waarbij ik nog steeds enorm sceptisch was. Maar het leek wel of hij even graag als ik iemand wilde ontmoete

                                   We denken allemaal dat wij niet de racisten zijn.   Het is onze rare buurman, of de eigenaar van dat ene restaurant die altijd met schijnbare tegenzin mensen met een gekleurde huid bedient. Toen ik besliste om te verhuizen naar Oeganda vond ik mezelf zeker geen racist. Van wit superioriteitsdenken had ik nog nooit gehoord. Maar het zit hem in de kleine dingen. Minuscule patronen en gedachtegangen waar ik me sinds kort bewust(er) van ben en die aantonen hoe diep ons wit superioriteitsdenken er in zit. Laat ik een voorbeeld geven uit mijn dagelijkse leven. Ik bestel veertig kilo mozzarella in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Ik betaal, zoals altijd netjes vooruit, ook het transport om het tot Masaka te brengen. Ik geef mijn telefoonnummer, zodat de vrachtwagenbestuurder me kan bellen wanneer hij in de buurt van Masaka is, waar mijn brommerchauffeur de mozzarella kan oppikken. Werkt al jaren prima zo. Op de dag van de levering krijg ik

Daar zit ik dan. Heel ver weg van mijn familie. Met wie ik graag samen dit verdriet zou willen dragen. Verdriet dat alleen maar om mezelf gaat. Want ons moemoe, die is erg blij eindelijk haar achtjaarlange wens toegestaan te krijgen: om weer bij haar man te zijn. Om over zijn buikske te kunnen wrijven bij het slapengaan. Om elkaar te kunnen vertellen over de fratsen van het laatste achterkleinkind. Acht jaar geleden is de liefde van haar leven gestorven. Enkele jaren later is ze in een ouderlingenflat gaan wonen waar ze elke dag eten geserveerd krijgt en dagelijks iemand langs komt om te zien of alles oke is. Haar zeven dochters en zonen kwamen dagelijks langs, de kleinkinderen wat minder maar ook af en toe. Bij mijn jaarlijkse bezoekjes aan België ging ik ook steevast langs. Het was altijd fijn haar te zien, hoewel ik de geestelijke achteruitgang zag. Niet veel, maar vierennegentig jaren zijn er heel wat. Elk jaar nam ik afscheid met in mijn achterhoofd dat het misschien de laa

“ Vergeef ons onze zonden, gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren .” - uit het ‘Onze Vader’, christelijk gebed   Wie van jullie is niet opgegroeid met dit gebed? Ik kan het zingen, declameren, murmelen of innig reciteren, naargelang van mijn stemming. Niet dat ik dit specifieke gebed vaak gebruik tijdens mijn meditaties. Ik zoek mijn heil meestal bij sanskriet gebrom dat ik niet begrijp maar dat me wel makkelijk in hogere sferen brengt. Door een diepe dialoog deze week kwam ik tot de vaststelling dat ik de relatie met mijn  giftige ex nog geen passende plaats heb gegeven. ‘Vergeving’ is het belangrijkste aspect dat nog mist om dat hoofdstuk af te sluiten. Genade hebben met hem, maar vooral ook met mezelf. Vergiffenis schenken aan iemand: ü   Die nauwelijks benzine in jouw auto gooide of onderhoud betaalde maar er wel dagelijks gebruik van maakte; ü   Die bijna drie jaar gratis bij je gewoond en gegeten heeft; ü   Die betrapt werd met een andere vrouw in bed; ü   Die

“ Later wil ik even stoer zijn als jij .” – Dertienjarig meisje tegen achttienjarige Lenke Ik was achttien jaar en had geen idee waar ik heen ging. Ik dacht dat ik   de wereld kon veroveren in mijn onverschrokken outfit: lange zwarte jas en laarzen op een strak grijs minirokje.  Ik deed wanhopig alsof ik wist waar ik heen ging.   Blijkbaar maakte het indruk op de buitenwereld. Vanbinnen borrelde er één grote maalstroom van angsten en onzekerheden door mijn lijf. Ik wist helemaal niet wat te doen met mezelf. Ik durfde de weg nog niet vragen aan een vreemde op straat en liep liever twee uur verloren in een onbekende stad. Dat was de tijd voor google maps in de palm van je hand je kritiekloos de weg kon wijzen. Mijn brein vormde een constante rivier aan grillige gedachten. Gedachten die de ene dag enthousiast van een waterval wilden kletteren, om de volgende dag als een wilde zalm weer stroomopwaarts te willen springen. Ik was net van de middelbare Steinerschool af, en méer dan schoolm

Taxi park in Kampala   Taxi busje voor officieel 14 passagiers Openbaar vervoer betekent kleine busjes waar officieel 14 mensen in mogen (zie foto). Maar waar makkelijk twee-en-twintig volwassenen, vijf kinderen, drie kippen en het equivalent aan bagage om drie weken weg te blijven, inpast. Qua geur en massa te vergelijken met zo’n studentenauto vol festivalgangers nadat ze van Rock Werchter terugkomen. Drie dagen niet gewassen, stinkend naar zweet, bier en seks. Openbaar vervoer is een uitdaging, om het positief te benoemen. Ik zou ook kunnen zeggen: a bad trip through hell. Het kan meevallen, het kan tegenvallen. Het eerste jaar dat ik in Oeganda woonde deed ik alles met openbaar vervoer. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, weet wat het is en hoe het werkt. Maar ik was enorm opgelucht toen we een auto kochten en onszelf in onze eigen tank in het gewoel dat verkeer heet konden storten.   Openbaar vervoer kan ook een sedan zijn. Een auto waar naast de chauffeur vooraan drie volwassene

Dankbaar voor wat er is “Grant me the serenity to accept the things I cannot change, Courage to change the things I can, And the wisdom to know the difference.” – Reinhold Niebuhr Deze lockdown scherpt ons bewustzijn aan. Ik hoor en lees verhalen van mensen die ontdekken dat ze helemaal niet zoveel hoeven te doen en hebben als ze altijd hebben gedacht. Ik hoop dat dit bewustzijn in de bedrijven ook is doorgesijpeld. Dat al die zakenreizen en belangrijke vergaderingen niet per se hoeven. Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer los te laten wat ik niet kan veranderen. Het heeft geen zin me schuldig te voelen omdat ik geld genoeg heb om (lekker) eten te kopen. Het heeft geen zin om minder te eten uit misplaatst medeleven met hongerige mensen. Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer te aanvaarden wat ik wel kan doen. Dat zijn kleine zaken, maar de zee bestaat uit vele kleine druppels. Ik deel zeep en suiker uit in de dorpen van UGoGreen, on