Zoekend in de mist

  Ofwel The Ungrateful Refugee door Dina Nayeri . Verplichte lectuur op school en voor elke volwassene. Liefst vandaag nog, en zeker voor al die mensen die zich afvragen wat een vluchteling met een smartphone moet. Naar aanleiding van mijn dappere nichtje die op 27 september veertig kilometer gaat wandelen tijdens de jaarlijkse refugeewalk ,   daarbij al het sponsorgeld dat ze daarvoor ontvangt schenkt aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen en ook nog eens prachtige zelfgetekende kaartjes naar haar sponsors stuurt, wil ik graag even de aandacht vestigen op ‘ de vluchteling’ . Ik ben zelf helemaal geen vluchteling, maar door in het buitenland te wonen en me open te stellen voor een andere taal en cultuur, leef ik mee met mensen die in heel andere omstandigheden moeten wennen aan een ander land. Laat je fantasie even gaan en stel je dit voor: Er is een wereldwijde uitbraak van een uiterst besmettelijk virus dat voornamelijk witte mensen raakt. Hele gemeenschappen worden weggevaagd

Wat ben ik dan precies kotsbeu? Om te beginnen de pandemie en alle bijbehorende maatregelen die het leven al maanden lam leggen. Ik ben het beu om elke dag op klanten te wachten. Beu om te hopen dat er morgen wat meer klanten komen. Kotsbeu om altijd maar positief te zijn en te zeggen: “We zitten er samen in, het zal beter worden!” Van een totaal andere orde maar wat ik ook kostbeu ben is de onverschilligheid van politici evenals de gewone mens op straat die wegzappen van ellende in de wereld (brand in Moria om maar iets te noemen). Ik ben ook blij dat ik hier weinig tot geen nieuws zie en dus niet geconfronteerd word met ellende, maar het laat me niet onverschillig. Het doet me pijn in het hart dat er zoveel landen in de wereld zijn waar mensen niet zichzelf kunnen zijn. Dat de verschrikkingen en angst in eigen land zo groot zijn dat ze nog liever de verdrinkingsdood riskeren, of nog erger, maanden tot jaren leven in erbarmelijke en mensonterende omstandigheden. Ik ben zeker

  Als iemand je zo aanspreekt, krijg je toch zeker een instant shot serotonine? Als ik je morgen niet meer zo begroet, voel je je waarschijnlijk ondergewaardeerd en mis je het, ook al ken ik je bijna niet.   Bij mij werkt het alleszins zo, en ik heb er een hekel aan dat ik elke tien minuten ongeveer mijn sociale media check om te zien of er echt niemand aan mij gedacht heeft en me iets leuks stuurt. Gelukkig heb ik een slimme zus, die me een paar simpele feiten voorschotelde die ik graag met jullie deel. Ik hoef mezelf helemaal niet voor het hoofd te slaan omdat ik zo’n aandachtsjunkie lijk te zijn. Ik begrijp nu waarom ik zo verslaafd ben aan dat soort van aandacht. Als je in het echte leven iemand nieuw ontmoet, vorm je je een beeld over die persoon. Dat doe je door de indrukken te verwerken die je opvangt: wat die draagt, hoe die praat, hoe de handdruk overkomt, hoe die ruikt, de lichaamstaal, de spreektaal enzovoort. Dat zijn indrukken die voor 90% jouw beeld over die perso