Aannemen en aanvaarden

Dankbaar voor wat er is

“Grant me the serenity to accept the things I cannot change,

Courage to change the things I can,

And the wisdom to know the difference.” – Reinhold Niebuhr

Deze lockdown scherpt ons bewustzijn aan. Ik hoor en lees verhalen van mensen die ontdekken dat ze helemaal niet zoveel hoeven te doen en hebben als ze altijd hebben gedacht.

Ik hoop dat dit bewustzijn in de bedrijven ook is doorgesijpeld. Dat al die zakenreizen en belangrijke vergaderingen niet per se hoeven.

Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer los te laten wat ik niet kan veranderen. Het heeft geen zin me schuldig te voelen omdat ik geld genoeg heb om (lekker) eten te kopen. Het heeft geen zin om minder te eten uit misplaatst medeleven met hongerige mensen.

Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer te aanvaarden wat ik wel kan doen. Dat zijn kleine zaken, maar de zee bestaat uit vele kleine druppels. Ik deel zeep en suiker uit in de dorpen van UGoGreen, onze NGO, en geef werk aan vier vaste medewerkers. Leveranciers en restaurateurs hebben indirect werk door de bereidingen en renovaties van Plot 99 Coffeehouse en UGoGreen’s donaties. Ook heb ik bloed gedoneerd deze week.

Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer het verschil te zien tussen wat ik wel en niet kan doen. Waar mijn bewustzijn het nog het moeilijkst mee heeft, is met giften voor mezelf te aanvaarden.

Eén van mijn crowdfunders heeft mijn schuld aan haar kwijtgescholden. Geen klein bedrag, en ze kan het best zelf gebruiken. Maar ze zei dat Plot 99 dat geld nu vast meer dan ooit kan gebruiken om te overleven. En als Plot 99 overleeft kan ik weer meer mensen aan het werk zetten, die hun familie dan weer mee kunnen ondersteunen.

Ik heb ook meer dan 500 euro ontvangen van meer dan 60 verschillende mensen die aan een één-euroactie meededen die mijn attente vader had opgezet voor mijn verjaardag. Dat geld kan ik goed gebruiken als ik ooit nog een keer in België kom, aangezien ik verder geen euro-inkomsten meer heb. Maar in deze hongerige tijden in Oeganda voel ik me bijna schuldig dat ik met dat geld geen eten koop om uit te delen.  

Maar dat is niet mijn taak. De overheid van Oeganda is eindelijk voedsel aan het uitdelen, net als de organisatie Eco-Bricx in Masaka, die 25.000 pond ontvangen heeft van donors in het Verenigd Koninkrijk.

Dus probeer ik aan te nemen en te aanvaarden. Te aanvaarden wat ik wel kan doen en daar ook naar te handelen. Te aanvaarden dat mijn bloeddonatie het verschil kan maken in iemand zijn leven. Te aanvaarden dat ik graag help, en dat anderen mij ook graag helpen, op wat voor manier dan ook. Te aanvaarden dat ik niet per se volledig financieel onafhankelijk hoef te zijn. Te aanvaarden dat ik best giften mag aanvaarden die enkel en alleen voor mij persoonlijk bedoeld zijn.

Covid-19 in Oeganda

Ik hoor van verschillende mensen dat de media in het Westen weer lekker selectief zijn en zo goed als geen informatie over Covid-19 in Afrika geven. Ik zal dat hierbij rechtzetten met een kleine lokale update: in Oeganda hebben we vandaag 88 gevallen en nul doden. De laatste 25 gevallen zijn vrachtwagenchauffeurs die uit Tanzania en Kenya komen. Die worden aan de grens getest maar mogen wel doorrijden. Als ze positief zijn, worden ze opgebeld en moeten ze zich alsnog in quarantaine begeven nadat ze wie weet hoeveel mensen al besmet hebben, want eten moeten ze elke dag ergens halen.

Ik kom niet zoveel buiten, dus ik heb echt geen idee hoe erg het wel of niet gesteld is met hongerige mensen. Ik vraag af en toe aan mijn personeel hoe het met mensen in hun omgeving gesteld is. Dat is oké voor zover zij dat beoordelen.

Mensen die ik ken in Kampala zeggen dat de voedselprijzen omhoog gegaan zijn, maar dat er nog steeds eten verkrijgbaar is. Als je geld hebt natuurlijk. Veel mensen leven hier van dag tot dag en verdienen nu al 5 weken niets. Ik kan dus aannemen dat er zeker ellende en honger is, maar ik heb het in mijn directe omgeving nog niet gemerkt.

Met mij gaat het goed. Ik geniet eigenlijk wel van de lockdown. Lekker rustig bij Plot 99 Coffeehouse, met enkele afhaalorders per dag. Ik sta weer in de keuken waar ik de enig overgebleven chef help. Ik doe alle administratie, ik maak schoon en was af. Ik knuffel de honden en de kat. Ik bedenk wat er verbeterd kan worden in het restaurant. Ik doe aan afstandscoachen met de PUM-expert die in maart zou zijn gekomen en nu virtuele ondersteuning geeft.

Ik geniet.

Ik ben elke dag dankbaar voor de orders die we kunnen doen en doe mijn best om de persoonlijke giften die ik kreeg gewoon aan te nemen.