Zoekend in de mist

“ Later wil ik even stoer zijn als jij .” – Dertienjarig meisje tegen achttienjarige Lenke Ik was achttien jaar en had geen idee waar ik heen ging. Ik dacht dat ik   de wereld kon veroveren in mijn onverschrokken outfit: lange zwarte jas en laarzen op een strak grijs minirokje.  Ik deed wanhopig alsof ik wist waar ik heen ging.   Blijkbaar maakte het indruk op de buitenwereld. Vanbinnen borrelde er één grote maalstroom van angsten en onzekerheden door mijn lijf. Ik wist helemaal niet wat te doen met mezelf. Ik durfde de weg nog niet vragen aan een vreemde op straat en liep liever twee uur verloren in een onbekende stad. Dat was de tijd voor google maps in de palm van je hand je kritiekloos de weg kon wijzen. Mijn brein vormde een constante rivier aan grillige gedachten. Gedachten die de ene dag enthousiast van een waterval wilden kletteren, om de volgende dag als een wilde zalm weer stroomopwaarts te willen springen. Ik was net van de middelbare Steinerschool af, en méer dan schoolm

Taxi park in Kampala   Taxi busje voor officieel 14 passagiers Openbaar vervoer betekent kleine busjes waar officieel 14 mensen in mogen (zie foto). Maar waar makkelijk twee-en-twintig volwassenen, vijf kinderen, drie kippen en het equivalent aan bagage om drie weken weg te blijven, inpast. Qua geur en massa te vergelijken met zo’n studentenauto vol festivalgangers nadat ze van Rock Werchter terugkomen. Drie dagen niet gewassen, stinkend naar zweet, bier en seks. Openbaar vervoer is een uitdaging, om het positief te benoemen. Ik zou ook kunnen zeggen: a bad trip through hell. Het kan meevallen, het kan tegenvallen. Het eerste jaar dat ik in Oeganda woonde deed ik alles met openbaar vervoer. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, weet wat het is en hoe het werkt. Maar ik was enorm opgelucht toen we een auto kochten en onszelf in onze eigen tank in het gewoel dat verkeer heet konden storten.   Openbaar vervoer kan ook een sedan zijn. Een auto waar naast de chauffeur vooraan drie volwassene

Dankbaar voor wat er is “Grant me the serenity to accept the things I cannot change, Courage to change the things I can, And the wisdom to know the difference.” – Reinhold Niebuhr Deze lockdown scherpt ons bewustzijn aan. Ik hoor en lees verhalen van mensen die ontdekken dat ze helemaal niet zoveel hoeven te doen en hebben als ze altijd hebben gedacht. Ik hoop dat dit bewustzijn in de bedrijven ook is doorgesijpeld. Dat al die zakenreizen en belangrijke vergaderingen niet per se hoeven. Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer los te laten wat ik niet kan veranderen. Het heeft geen zin me schuldig te voelen omdat ik geld genoeg heb om (lekker) eten te kopen. Het heeft geen zin om minder te eten uit misplaatst medeleven met hongerige mensen. Mijn bewustzijn groeit in die zin dat ik probeer te aanvaarden wat ik wel kan doen. Dat zijn kleine zaken, maar de zee bestaat uit vele kleine druppels. Ik deel zeep en suiker uit in de dorpen van UGoGreen, on