Hello Sexy!

- september 14, 2020

Als iemand je zo aanspreekt, krijg je toch zeker een instant shot serotonine? Als ik je morgen niet meer zo begroet, voel je je waarschijnlijk ondergewaardeerd en mis je het, ook al ken ik je bijna niet.

Bij mij werkt het alleszins zo, en ik heb er een hekel aan dat ik elke tien minuten ongeveer mijn sociale media check om te zien of er echt niemand aan mij gedacht heeft en me iets leuks stuurt.

Gelukkig heb ik een slimme zus, die me een paar simpele feiten voorschotelde die ik graag met jullie deel.

Ik hoef mezelf helemaal niet voor het hoofd te slaan omdat ik zo’n aandachtsjunkie lijk te zijn. Ik begrijp nu waarom ik zo verslaafd ben aan dat soort van aandacht.

Als je in het echte leven iemand nieuw ontmoet, vorm je je een beeld over die persoon. Dat doe je door de indrukken te verwerken die je opvangt: wat die draagt, hoe die praat, hoe de handdruk overkomt, hoe die ruikt, de lichaamstaal, de spreektaal enzovoort. Dat zijn indrukken die voor 90% jouw beeld over die persoon vormen.

De overige 10% vul je zelf onbewust in. Hoe je het graag zou hebben en als aanvulling op je oordeel van de 90%. Bij online contacten heb je al die actieve factoren niet. Je hebt hoogstens enkele profielfoto’s en een korte beschrijving. Die enkele woorden en beelden geven je 10% invulling, en je fantasie vult de overige 90% van die persoon in. Zo lijkt het al heel snel dat je elkaar al jaren kent en beleef je de grappigste, liefste, begrijpendste en meest sexy momenten ooit. Je hebt uren lol met ze.

Sommige mensen ontmoeten elkaar ook in het echt. Zij die je altijd zo aan het lachen kunnen brengen wil je ook wel eens echt zien.

Vaak draaien deze ontmoetingen uit op een teleurstelling. De 90% fantasie invulling blijkt helemaal niet te kloppen met de persoon in het echte leven. Ze geven je eerder een stroom aan tekortkomingen in hun leven in plaats van de heerlijke humor die je altijd direct begreep.
In plaats van de hele dag samen te schateren, zit je alleen op je logeerkamer te staren naar je scherm op zoek naar nieuwe buitengewone vrienden.

Dus wat heb ik hierover geleerd van mijn slimme zus?

Dat het niet slecht is om je bewust te zijn van je verlangens, maar dat je ook niet te streng moet zijn voor jezelf. Online commentaar en contacten geven een hele snelle serotonineboost, die echter ook weer heel snel verdwenen is.

En zoals met alle verslavingen heb je steeds meer nodig om je goed te blijven voelen. Dus ga je steeds meer likes opzoeken, steeds meer sociale apps downloaden en steeds meer tijd doorbrengen met vegen over je schermpje.

Je wordt ook evenredig hard gekwetst als je nieuwe vrienden niet onmiddellijk reageren op jouw briljante berichtjes. Je voelt je gedumpt, tekortgedaan, ondergewaardeerd.

Ik heb geleerd om voorzichtig te zijn met de instant leuke gevoelens die iemand online gemakkelijk oproept. Ik ben me er nu bewust van dat ik uiteraard nog steeds een instant shot serotonine zal ontvangen als een vrijwel onbekende me sexy noemt, maar dat ik me niet gekwetst hoef te voelen als hij daarna 24 uur niks van zich laat horen.

Als je toch een keer buiten komt, zal je zien dat velen rondom jou naar prachtige foto’s op instagram zitten te staren, waarbij ze de magnifieke vollemaan missen die om acht uur ’s ochtends nog steeds straalt boven een grandioze wolkenkrabber.

Ik heb ingezien dat ik vaker op mijn telefoon zit te zoeken naar aandacht en minder geniet van wat ik in het echte leven volop aangeboden krijg: de spinnende kat op mijn schoot, een praatje met een klant of personeelslid, spelen met mijn ultraschattige puppy, de bloeiende bloemenpracht in mijn tuin, de stralende zon en het spel van schaduwen onder de bomen, een heerlijk stukje pure chocolade, kwetterende vogeltjes en nog veel meer.

Mijn zus heeft me laten inzien dat ik uiteraard mag genieten van alle moderne mogelijkheden om met anderen in verbinding te zijn, maar af en toe ook niet vergeet mijn ogen weg te rukken van dat kleine schermpje en ook het echte leven te beleven.