Fuck this shit

Voel me al heel de week goed. Tot ik net een berichtje kreeg van een goede vriendin.

Maandag ochtend was even heel moeilijk. Ik voelde me zwaar k u t en kon me echt nergens toe zetten om er uit te raken. Ik apte een paar mensen en verwachtte dat zij me met een perfect antwoord wel uit de put gingen halen.

Het duurde meer dan twee uur vooraleer er iemand antwoordde. Tegen die tijd was ik naar het werk gegaan en volop beginnen poetsen. Thuis had ik ook kunnen poetsen maar zag het nut er niet van in. Op het werk was het tenminste nog nuttig voor iemand anders.

Heel luid hardcore muziek opgezet, niet die shit van Elsa to let it go, maar vuur en vlammen van Rammstein. Heerlijk. 

Diezelfde dag kregen we te horen van de overheid dat naast een verbod tot gebruik van openbaar vervoer, ook een verbod op gebruik van prive vervoer werd ingesteld.

Ik kreeg een shock. Mijn auto mijn vrijheid afnemen??

Ja dus. Met ingang van die avond. En ik was al thuis. Vijf kilometer van het werk. Een uur wandelen heen. Een uur wandelen terug. Terwijl er ook een avondklok werd ingesteld. Vanaf zeven uur savonds mag er niemand meer op straat zijn.

Weinig geslapen die nacht. Veel nagedacht wat ik zou doen. Elke dag kreeg ik een email van de ambassade met updates over nieuwe maatregelen en eventueel nog een vlucht naar Belgie.

Iedereen is met zijn eigen problemen bezig, maar sommige mensen in Belgie vroegen me wel of ik graag naar Belgie zou willen komen.

Nee. Waarom. Wat moet ik in zombieland? Ik heb hier mijn leven, mijn bedrijf, mijn mensen en mijn beesten waar ik verantwoordelijk voor ben.

Ik besliste om een bed te verhuizen naar Plot via een brommer taxi (zie foto) en dan met mijn hond van thuis naar daar te wandelen – ah ja want rijden mocht al niet meer.

Mickey de hond had de tijd van haar leven. Zoveel nieuwe geuren te bespeuren! Ik zweette me te pletter en kwam behouden aan bij Plot, waar de overige drie honden bovenop het nieuws sprongen dat Mickey bracht.

Tien dagen geleden heb ik het meeste personeel ontslaan. Met een extra maand loon  erbij maakten ze zich niet zo erg veel zorgen had ik de indruk. Ik bleef over met 4 mannen: dag en nacht bewakers bij Plot, een chef en mijn bewaker thuis.

Ik vul mijn dagen met poetsen, afwassen, pizza dozen vouwen, kaas raspen, lekkere slaatjes bedenken voor mezelf, onnozele platen inkleuren, aandacht geven aan de honden en vooral heel veel knuffelen met Boots de Plot-kat. Die slaapt weer lekker bij mij, zo fijn!

Zo is deze week redelijk vlot voorbij gegaan met elke dag wel een paar take away orders gelukkig. Ik voelde me goed.

Tot ik vandaag het berichtje kreeg van een goede vriendin van me hier. Dat ze morgen toch naar huis vliegt.

Ik snap het wel. Ze is ongerust. We mogen niet rondrijden, dus wat als ze iets voor heeft? Dus is ze liever in het medisch iets beter uitgeruste Europa.

Begrijpelijk.

Fuck this shit.

Ik voel me achter gelaten. Er zijn nog weinig blanken hier. Allemaal mensen die hier zich gevestigd hebben. Er zijn nog vrienden, ik ben niet echt alleen, maar ja. Heb het er toch even moeilijk mee.  

Ik ben blij als er af en toe iemand op FB of Instagram schrijft dat ze zich k u t voelen. Dat het allemaal niet zo prettig is, die afzondering, die kinderen om je heen de godganse dag, die man/vrouw compleet om je heen.

Want zo voelen we ons allemaal wel een keer. Gaat ook wel weer over.

Maar af en toe is het gewoon lekker om eens goed te vloeken.

Fuck this shit.

In Afrika is er altijd een oplossing. Ook al mogen er geen autos meer rondrijden en moet je een bed verhuizen, dan bel je toch een boda boda? Die draait er zn hand niet voor om een dubbel bed + matras op de boda te binden en er mee weg te rijden.

Ik kon er niet naar kijken en was al lang blij dat ik een van mijn trouwe boda mannen een jobke kon geven.