Wat een dag

Als dit het begin van mijn drakenjaar mag voorstellen, dan mag het zo ongeveer nog wel blijven doorgaan.

Paar weken geleden mijn paspoort kwijt gespeeld. Ondertussen weer gevonden, maar te laat, want reeds nieuw gehad van ambassade. Uiteraard heb je dan ook een nieuwe stempel nodig van Uganda's immigratie, want visum is er natuurlijk niet bij in een nieuw paspoort. 

Immigratie Kampala is een hel. Daar werken machtsgeile mensen die je stempel weigeren gewoon omdat ze het kunnen.

Vanochtend binnen 10 minuten bij Immigratie Masaka een vervangende stempel gehad. Zonder vervelende vragen of extra documenten of zelfs geld!

Zo blij als een blije draak naar de supermarkt, dankbaar en gelukkig dat het zo vlot gegaan was. Wordt ik aangesproken door een 13-jarig meisje, bijna in tranen, om te vragen of ik haar schoolgeld kan sponseren. 

Ik wijs haar af (als ik dat met iedereen zo moet beginnen doen), maar ze volgt me. Ik koop ondertussen ook al niet meer wat ik wou kopen voor mezelf (voelde me schuldig om dure dingen te kopen terwijl ik haar niks wil geven). 

Kocht wel worsten voor de kids van het babyhome van jullie geld (later meer daarover).

Het kind is in tranen, zegt dat ze wees is, dat ze maar 30.000 shilling (€ 10) nodig heeft om de 1e trimester te kunnen afbetalen.

Ik heb uiteraard al lang met het kind te doen en zeg haar dat ze mee moet komen. Ik bel naar Kezia, een superlieve en toffe Oegandese verpleegster die voor UCC werkt (die ook het Babyhome organizeren). 

In het kantoor van UCC leg ik de situatie uit aan Kezia en of zij het meisje wil ondervragen in Luganda.

Ze vertelt hetzelfde verhaal (leeft bij grootmoeder, heeft nog maar een klein beetje geld nodig, wil niet op straat leven, wil goed studeren, heeft reeds eens sponsor gehad uit Duitsland (die dan weg is?).

Kezia zegt dat ik het zelf moet weten, dat ze niet denkt dat de tranen krokodillentranen zijn, en dat er altijd kans bestaat dat je iemand wegstuurt die echt hulp nodig heeft of dat je iemand helpt die het helemaal niét nodig heeft.

Ook is het nu in verhouding niet veel geld om haar voorlopig uit de nood te helpen. Elk trimester kost 200.000 shilling (€70), en haar familie had het meeste geld al bijeen gekregen, ze miste enkel nog de laatste 30.000. Ik vond dat het voor haar pleitte dat ze niet ineens 200.000 vroeg.

Kezia zei ook nog dat ik later een verrassingsbezoek aan haar grootmoeder kan brengen om de situatie ter plekke in te schatten/checken om dan later te beslissen of ik ook nog de volgende trimesters wil betalen. Hoewel we moeten proberen inschatten hoe de situatie is, want ze hebben het geld nu toch ook bijeen gekregen, waarom de laatste 30 dan niet?

We hebben telefoonnummers gevraagd, de naam van de school, ze heeft ook mijn nummer gekregen om het nummer van de school ook nog door te geven. 

Ik vroeg ook aan Kezia om Sulaina (het meisje) in te prenten dat het verkeerd is om zomaar op een muzungu af te stappen en om geld te vragen. Dat ze nu geluk heeft, dat ik 'good hearted' ben maar dat ze dat niet meer mag doen en ook niet tegen haar vrienden vertellen, anders staat iedereen straks op straat te bedelen. 

Bon, ik denk dat ik mijn eerste sponsorkind binnen heb...

Nieuws over het Babyhome.

Ze eten elke middag posho met bonen en kool. Posho is een smakeloze witte brij, zonder enige voedingswaarde, gemaakt van maismeel en water. Het vult het lege gevoel in de buik en is gewoon niet lekker.

Op school krijgen ze dat smorgens, smiddags en savonds. In het babyhome maar 1x per dag.

Ik met mijn westerse ideeen dacht van een keer iets lekkers toe te voegen aan deze smakeloze lunch, en kocht worsten voor hen. Gelukkig wees Kezia me er op dat de mama's van het babyhome misschien niet eens weten hoe dat klaar te maken, dus ik had dat nog (laten) doen.

Vinden ze het niet lekker! Ze kennen dat niet, weten niet wat dat is. Ze krijgen 1x per week vlees, op zondag, en dat zijn van die brokken koe. Vlees in een velletje zoals een worst kennen ze niet. En ze moetsen het ook niet echt hebben.

Zit ik daar met mijn goedbedoelde worsten, van jullie geld...

vlnr: worst, posho, kool, bovenenaan bonen

Josephine beet er ieniemienie stukje af en spuugde het terug uit...

Jeremiah vond het nog redelijk te doen

Miracle moest er ook ni veel van weten, Sarah evenmin.

Dit is al van een tijdje geleden: verven! Ook nog van jullie geld verf en penselen gekocht. Heel leuk vonden ze het.

Degenen die konden bewijzen dat ze min of meer binnen de lijntjes konden kleuren, kregen een persoonlijk kleurboek. Ook weer blije gezichtjes!