Oeganda is machtig prachtig

Omdat jullie weer in een zware lockdown zitten, wil ik graag een beeld van Oeganda voor jullie schetsen. Over dingen die mij hier blij en gelukkig maken. Zodat jullie in je kot een beetje kunnen meegenieten van dit magnifieke land.

Oeganda heeft een zeer gematigd klimaat met een dagelijks gemiddelde van 25 graden Celsius. Als het regent krijgen we het koud en doen we onze jeans en trui aan, ook al is het dan nog steeds 21 graden.

Het kan keihard regenen. Zo hard dat de druppels eerst putjes in het zand maken en dan de onverharde wegen, waarmee 75% van Oeganda bezaaid is, tot glibberige glijbanen maakt.

 Af en toe kan het wel twee hele dagen achtereen grijs bewolkt zijn, maar meestal schijnt de zon dagelijks haar heftige equatoriale stralen op mijn tere witte huid. Waarbij ik nog steeds heel makkelijk kan verbranden, zelfs al zit ik in de schaduw. En nog steeds vertik ik het om ‘voor dat halfuurtje’ zonnemelk op te smeren.  

’s Ochtends wordt het rond zes uur licht en word ik vriendelijk wakker gemaakt door een uitgelezen koor van duizenden vogelsoorten die Oeganda rijk is, en die allemaal tsjilpen, kwetteren en snateren. Goeiemorgen!

Wanneer ik dan fris en uitgerust uit mijn bed stap, word ik vaak begroet door een stralend blauwe hemel, de schone geur van onvervuilde lucht en de stilte van een simpel dorp waar geen gillende sirenes of straalvliegtuigen voorbij komen.

Wat de stilte op zondag dan weer wel doorbreekt zijn de gelovigen die hun wensen erg hard door de versterker brullen in de hoop dat God hen zo zal horen. Of misschien is het om de rest van ons ongelovige zielen te bereiken, dat kan ook.

De buurvrouw die mijn kleren met de hand komt wassen, is ook erg stil. Geen geluid zoals gebrom en piepend gezwier van de wasmachine komt er van tussen haar lippen. Ze komt en gaat nadat ze met het opgevangen regenwater mijn kledij weer stralend schoon heeft gemaakt en op de wasdraad gehangen. Een wasdraad die ze eerst met een doekje schoonmaakt van al het stof dat er op neergedwarreld is van de weg naast het huis.

In Kampala is alles te verkrijgen wat mijn hartje begeert. En aangezien ik net in Kampala was, kan ik smullen van een zalig ontbijt: bruin brood met jonge kaas en mosterd. Allemaal zaken die in Masaka alleen in zeer vage kwaliteit te vinden zijn. Ik geniet enorm van de volle smaken die mijn papillen strelen.

Als extraatje pluk ik een verse avocado uit één van de zeven avocadobomen in mijn tuin en laat de nootachtige vrucht zijn rijke smaak vrijgeven in een lunchsalade met komkommer, gebakken spek en een sesamzaaddressing. Het spek komt van een varken dat een vrij en vrolijk leven heeft gehad. Waarschijnlijk heeft het ook wel zijn portie medicijnen in zijn vlees gespoten heeft gekregen, maar bij lange na niet zo veel en zo erg als in de vleesindustrie in het westen.

In Oeganda eet ik af en toe een stuk vlees, en met smaak. Ik heb er geen wroeging over omdat ik zie dat de koeien en de varkens en de kippen over het algemeen een normaal leven leiden in plaats van lijden in een veel te klein donker hok met prefab voer.

Waar ik ook zo van geniet hier zijn de kleine gemakken. Zoals brommerchauffeurs (boda-bodamannen). Normaal moet mijn chef natuurlijk goed zijn voorraad in het oog houden. Elke ochtend schrijft hij een lijstje met zaken die we moeten aanvullen. Af en toe vergeet hij wel eens iets, zodat we bijvoorbeeld geen rijpe avocado’s hebben om guacamole te maken.

Maar dat is geen probleem. Als er een bestelling binnenkomt voor guacamole, stuurt hij snel een boda-boda naar de markt om twee avocado’s te gaan kopen. Dat gaat meestal zo snel dat de klant het amper merkt dat het ietsje langer duurt voor zijn guacamole er is. Heerlijke oplossing!

Verkeersagressie komt hier weinig voor, wat ik nogal raar vind als je ziet hoe slecht vele chauffeurs rijden en dan voornamelijk omdat ze op jouw weghelft komen rijden. Dat kan ik ze dan eigenlijk niet kwalijk nemen, want ze komen daar rijden omdat ze één van de vele gaten in de weg willen ontwijken. Of omdat er een gigantische file is en ze toch best ook één van jouw rijstroken kunnen gebruiken?

Ik moet toegeven dat ik daar af en toe nog heel agressief van word. Maar eerlijk? Waarom ook niet? Als onze richting twee rijbanen heeft met weinig verkeer, is het toch gewoon logisch dat de andere kant die potdicht zit, een rijbaan van ons aanslaat? Zo gaat het gelijk wat vlotter en kan de file sneller opgelost worden.

Dat neemt niet weg dat autorijden hier zenuwslopend kan zijn, vooral in Kampala waar het recht van de dikste geldt. Sinds ik een goede auto heb die niet heel dik is maar wel snel kan optrekken, vind ik het weer een plezier om rond te rijden. Ook om te zien wie de grootste ballen aan haar lijf heeft op een rotonde waar het drie rijen dik aanschuiven is en er voor elke centimeter gevochten wordt. Echt waar.
Vorige week nog sloeg een boze taxichauffeur mijn zijspiegel weg, zó dicht zat ik naast hem omdat ik hem geen millimeter wou gunnen. Ik ben best een galante vrouw in het verkeer, maar niet met taxichauffeurs. Die rijden altijd zo agressief en pusherig. Deze ronde had hij echter gewonnen!

Oeganda is machtig prachtig, met vele opportuniteiten en mooie mensen met een goed hart.

Toch ga ik er weg.

Ik hou nog steeds van mijn werk, zowel bij Plot 99 als bij UGoGreen, maar ik wil meer dan dat. Ik wil mensen op een andere manier gaan helpen, waarbij ik ook weer dichter bij huis woon. Zodat ik makkelijker vrienden kan bezoeken of een familiefeest bijwonen.

Na een intensieve coachingsessie en veel lezen en voelen, heb ik beslist om Plot 99 te verkopen en UGoGreen helemaal zelfstandig te maken. Ik wil verhuizen naar Zuid-Frankrijk en daar mensen begeleiden met behulp van dieren (Animal Assisted Therapy). Ik wil UGoGreen in Frankrijk voortzetten met een nieuwe doelgroep: vluchtelingen.

Hoe of wat weet ik allemaal nog niet. Ik weet wat ik wil, de details komen later wel. Eerst hier de zaken rustig en op een goede manier afronden. Dat kan misschien nog wel een jaartje duren. Zeker nu met alle lockdowns in Europa sta ik niet te springen om terug te komen in een contactloze maatschappij.

Als jij of iemand die je kent interesse heeft om een zalig leven in Oeganda te leiden, met een uitstekend lopend restaurant: contacteer me!

Warme groetjes uit een wondermooi land.