Oeganda is machtig prachtig
Omdat jullie weer in een zware lockdown zitten, wil ik graag een beeld van Oeganda voor jullie schetsen. Over dingen die mij hier blij en gelukkig maken. Zodat jullie in je kot een beetje kunnen meegenieten van dit magnifieke land.
Oeganda heeft een zeer gematigd klimaat met
een dagelijks gemiddelde van 25 graden Celsius. Als het regent krijgen we het
koud en doen we onze jeans en trui aan, ook al is het dan nog steeds 21 graden.
Het kan keihard regenen. Zo hard dat de
druppels eerst putjes in het zand maken en dan de onverharde wegen, waarmee 75%
van Oeganda bezaaid is, tot glibberige glijbanen maakt.
Af
en toe kan het wel twee hele dagen achtereen grijs bewolkt zijn, maar meestal
schijnt de zon dagelijks haar heftige equatoriale stralen op mijn tere witte
huid. Waarbij ik nog steeds heel makkelijk kan verbranden, zelfs al zit ik in
de schaduw. En nog steeds vertik ik het om ‘voor dat halfuurtje’ zonnemelk op
te smeren.
’s Ochtends wordt het rond zes uur licht en
word ik vriendelijk wakker gemaakt door een uitgelezen koor van duizenden
vogelsoorten die Oeganda rijk is, en die allemaal tsjilpen, kwetteren en
snateren. Goeiemorgen!
Wanneer ik dan fris en uitgerust uit mijn
bed stap, word ik vaak begroet door een stralend blauwe hemel, de schone geur
van onvervuilde lucht en de stilte van een simpel dorp waar geen gillende
sirenes of straalvliegtuigen voorbij komen.
Wat de stilte op zondag dan weer wel
doorbreekt zijn de gelovigen die hun wensen erg hard door de versterker brullen
in de hoop dat God hen zo zal horen. Of misschien is het om de rest van ons
ongelovige zielen te bereiken, dat kan ook.
De buurvrouw die mijn kleren met de hand
komt wassen, is ook erg stil. Geen geluid zoals gebrom en piepend gezwier van
de wasmachine komt er van tussen haar lippen. Ze komt en gaat nadat ze met het
opgevangen regenwater mijn kledij weer stralend schoon heeft gemaakt en op de
wasdraad gehangen. Een wasdraad die ze eerst met een doekje schoonmaakt van al
het stof dat er op neergedwarreld is van de weg naast het huis.
In Kampala is alles te verkrijgen wat mijn
hartje begeert. En aangezien ik net in Kampala was, kan ik smullen van een
zalig ontbijt: bruin brood met jonge kaas en mosterd. Allemaal zaken die in
Masaka alleen in zeer vage kwaliteit te vinden zijn. Ik geniet enorm van de
volle smaken die mijn papillen strelen.
Als extraatje pluk ik een verse avocado uit
één van de zeven avocadobomen in mijn tuin en laat de nootachtige vrucht zijn
rijke smaak vrijgeven in een lunchsalade met komkommer, gebakken spek en een
sesamzaaddressing. Het spek komt van een varken dat een vrij en vrolijk leven heeft
gehad. Waarschijnlijk heeft het ook wel zijn portie medicijnen in zijn vlees
gespoten heeft gekregen, maar bij lange na niet zo veel en zo erg als in de
vleesindustrie in het westen.
In Oeganda eet ik af en toe een stuk vlees,
en met smaak. Ik heb er geen wroeging over omdat ik zie dat de koeien en de
varkens en de kippen over het algemeen een normaal leven leiden in plaats van
lijden in een veel te klein donker hok met prefab voer.
Waar ik ook zo van geniet hier zijn de
kleine gemakken. Zoals brommerchauffeurs (boda-bodamannen). Normaal moet mijn
chef natuurlijk goed zijn voorraad in het oog houden. Elke ochtend schrijft hij
een lijstje met zaken die we moeten aanvullen. Af en toe vergeet hij wel eens
iets, zodat we bijvoorbeeld geen rijpe avocado’s hebben om guacamole te maken.
Maar dat is geen probleem. Als er een
bestelling binnenkomt voor guacamole, stuurt hij snel een boda-boda naar de
markt om twee avocado’s te gaan kopen. Dat gaat meestal zo snel dat de klant
het amper merkt dat het ietsje langer duurt voor zijn guacamole er is. Heerlijke
oplossing!
Verkeersagressie komt hier weinig voor, wat
ik nogal raar vind als je ziet hoe slecht vele chauffeurs rijden en dan
voornamelijk omdat ze op jouw weghelft komen rijden. Dat kan ik ze dan
eigenlijk niet kwalijk nemen, want ze komen daar rijden omdat ze één van de
vele gaten in de weg willen ontwijken. Of omdat er een gigantische file is en
ze toch best ook één van jouw rijstroken kunnen gebruiken?
Ik moet toegeven dat ik daar af en toe nog
heel agressief van word. Maar eerlijk? Waarom ook niet? Als onze richting twee
rijbanen heeft met weinig verkeer, is het toch gewoon logisch dat de andere
kant die potdicht zit, een rijbaan van ons aanslaat? Zo gaat het gelijk wat
vlotter en kan de file sneller opgelost worden.
Dat neemt niet weg dat autorijden hier
zenuwslopend kan zijn, vooral in Kampala waar het recht van de dikste geldt.
Sinds ik een goede auto heb die niet heel dik is maar wel snel kan optrekken,
vind ik het weer een plezier om rond te rijden. Ook om te zien wie de grootste
ballen aan haar lijf heeft op een rotonde waar het drie rijen dik aanschuiven
is en er voor elke centimeter gevochten wordt. Echt waar.
Vorige week nog sloeg een boze taxichauffeur mijn zijspiegel weg, zó dicht zat
ik naast hem omdat ik hem geen millimeter wou gunnen. Ik ben best een galante
vrouw in het verkeer, maar niet met taxichauffeurs. Die rijden altijd zo
agressief en pusherig. Deze ronde had hij echter gewonnen!
Oeganda is machtig prachtig, met vele
opportuniteiten en mooie mensen met een goed hart.
Toch ga ik er weg.
Ik hou nog steeds van mijn werk, zowel bij
Plot 99 als bij UGoGreen, maar ik wil meer dan dat. Ik wil mensen op een andere
manier gaan helpen, waarbij ik ook weer dichter bij huis woon. Zodat ik
makkelijker vrienden kan bezoeken of een familiefeest bijwonen.
Na een intensieve coachingsessie en veel lezen
en voelen, heb ik beslist om Plot 99 te verkopen en UGoGreen helemaal
zelfstandig te maken. Ik wil verhuizen naar Zuid-Frankrijk en daar mensen
begeleiden met behulp van dieren (Animal Assisted Therapy). Ik wil UGoGreen in
Frankrijk voortzetten met een nieuwe doelgroep: vluchtelingen.
Hoe of wat weet ik allemaal nog niet. Ik
weet wat ik wil, de details komen later wel. Eerst hier de zaken rustig en op
een goede manier afronden. Dat kan misschien nog wel een jaartje duren. Zeker nu met
alle lockdowns in Europa sta ik niet te springen om terug te komen in een
contactloze maatschappij.
Als jij of iemand die je kent interesse
heeft om een zalig leven in Oeganda te leiden, met een uitstekend lopend
restaurant: contacteer me!
Warme groetjes uit een wondermooi land.
The time has come! We can understand your feelings. Hopefully things will work out the way you want. Good Luck. Big Virtual hug.
BeantwoordenVerwijderenThanks, although am curious who you are?
VerwijderenHoi Lenke, wat een verandering! Tjonge dat is een hele stap. Dapper van je, om de Parel van Afrika te verlaten. Ik zal om me heen kijken of ik iemand ken die naar dit prachtige land wil en jouw mooie restaurant wil overnemen,. Ik heb een redelijk netwerk, maar vooralsnog kan zo 1,2,3 niemand bedenken, maar je weet nooit!
BeantwoordenVerwijderenVeel succes en wie weet tot ziens!
Liefs, Lida & Joop
Wat lief, dankjewel! xxx
VerwijderenHi Lenke, Chris here, I’m sorry to hear that you are leaving especially as I won’t be able to come over this year 😕
BeantwoordenVerwijderenGood luck with your project I hope that you manage to achieve your goals. I wish that I could come and take over Plot.
Big kiss take care 😘