Huidig huis Jemeo

Update over de kerstbakstenen die gestort geweest geworden zijn:
Vandaag eindelijk nog eens tijd gemaakt om het stuk land dat we hebben gekocht te inspecteren. Er stonden nog groenten op van de vorige eigenaar en die moesten eerst nog geoogst worden voor wij er uberhaupt iets op zouden kunnen beginnen doen.

Dat was nu gebeurd, dus hadden we een beter overzicht op het stuk land (het leek me kleiner nu...). Ik heb me een beeld gevormd van waar het huisje zou kunnen komen staan, en waar de demonstratie tuin (zoals aanbevolen door Vi, een Zweedse Agroforestry ngo) een plaats zou kunnen innemen.
Deze beeldvorming was zonder Jemeo, die nog niet weet dat wij een huis voor haar gaan bouwen (en ook nog niet weet dat jullie namen in haar muren zullen staan, haha!).

Daarna zijn we naar Jemeo haar huidig huis gegaan, hebben haar héél erg blij gemaakt toen we vertelden dat Aminah naar een hele goede school zou kunnen gaan. Emoties in volgorde van verschijning op haar gelaat: ongeloof, blijdschap, dankbaarheid, tranen. Bij ons ook ongeveer in die volgorde.

Na deze blijde boodschap (die ik alleen kon verkondigen dankzij JULLIE gulle bijdragen!!) heb ik haar ook verteld dat gesponsord worden door een muzungu ook betekent dat ze een min of meer openbaar leven ingaat. Dat ik dus fotos wou trekken van haar huis, binnen en buiten (slaapkamers zijn hier min of meer taboe).

Ik geraak hier niet dikwijls meer in shock van wat ik zie, nu ook niet, maar het is toch wel ongelooflijk in wat voor omstandigheden vele mensen hier leven. Neem nu een matras (en dan spreek ik niet eens over een bed he, alleen maar een matras). Zo een vanzelfsprekendheid voor ons. Ik denk er zelfs niet over na dat ze dat misschien niet hebben, hoogstens dat ze eentje met meerderen moeten delen.
Een matras is een een vereiste die je moet meebrengen als je een kind naar kostschool stuurt. Dus ik dacht dat ik dat niet moest kopen omdat ze dat toch van thuis mee kan nemen.
Niet dus. Volg onderstaande fotoblog, lees en huiver met me mee.

Keuken. Heel normaal dat dit buiten is, vanwege alle rook van het houtvuur waar op gekookt wordt. Rechts het afdruiprek.
Badkamer. Het enige scherm is rechts, langs alle andere kanten kan je tussen de bomen iedereen zien (en zij jou dus ook).
Toilet. Toch al aan 3 kanten afgeschermd. Als het gat in de grond vol is gooien ze het dicht en graven een nieuw gat.

Het huis heeft 6 kamertjes, elk ongeveer 1,5x2 of 2x2 meter groot. 2 zijn meer doorgangsruimten, ook wel gebruikt als zitruimte als het regent. Eentje als keuken/opslagplaats, de rest als slaapkamer. Bovenstaande is de ingang voor de keuken/opslagplaats/droogrek voor kledij
fiets in keuken/opslagplaats. Ooit gekregen van een familielid om naar school te fietsen (de oudste zoon), maar nu in onbruik omdat de banden volledig doorgereden zijn en er uiteraard geen geld is om te herstellen
Huis langs de buitenkant. De deuren in het midden zijn de 2 opeenvolgende doorgangs/zitruimten (uiteraard zonder enig meubelstuk)
slaapkamer voor Aminah en de tweeling (7 jaar). Ruimte van 1,5x2 m. Een paar lappen en oude dekens op de grond vormen hun matras almede hun bedekking tegen de kou. Dus ofwel lig je min of meer zacht, ofwel heb je kou. Kledij opgehangen op een stuk touw. Muggennetten? Wat is dat?
 
Ola pola, een echt bed zowaar! Voor Jemeo en haar jongste telg (2j) die bij haar slaapt. Bashira, het kind met waterhoofd slaapt in het linkse hoekje, uiteraard niet op een matras, maar wat lappen.

de buitenmuur is een tijd geleden ingestort, dus hebben ze het met klei en modder opnieuw gemaakt. Aangezien deze mensen nog nooit van Lego gehoord hebben of er mee gespeeld in hun jeugd, hebben ze (zo of op een andere manier) ook niet geleerd dat je verschillende onderdelen haaks aan elkaar vast moet maken om voor enige stevigheid te zorgen.
Wat Lego kan doen in de ontwikkeling van een mens.

Slaapkamer van 2 grotere jongens. Als je goed kijkt (alle binnen fotos zijn met flits gemaakt, want het is er stekedonker) zie je aan de rechterkant een paar brokken vieze oude mousse liggen. Dat zijn stukken matras waar een volgroeide gast van 16 elke nacht zijn rust probeert te vinden. Hij presteert het daarbij om nog redelijk goeie resultaten te halen op school en ook nog elke dag te werken op het land van zijn moeder. On-ge-loof-lijk.
 
Eentje van de tweeling. Zo sleep je matooke (bananen) schillen naar een andere plek Men neme een oude jerrycan die toch al helemaal kapot is, snijde er een stuk uit en kappe er de schillen in. Men slepe deze met een stuk touw naar een andere plaats.

Toch wel redelijk confronterend moet ik zeggen, zelfs na 1,5 jaar Oeganda. Dan begin ik toch wel te fantaseren over een mooi afgewerkt huisje, met verf en kapstokken en goede matrassen (1 voor elke mens) en muskietennetten en een badkamer binnen.
Is dat veel gevraagd? Wat dan met de zovele andere mensen die hulp kunnen gebruiken voor hun schoolgeld? Moet ik geld steken in verf of in schoolgeld? In opleiding of een menswaardig en zelfs mooi afgewerkt leven?
Moeilijke keuzes, en ik ben er nog niet uit. Reacties en ideeen welkom.

Later hebben we dan het veld bezocht dat Jemeo mag bewerken, en waar ik geld voor zaden en andere noodzakelijke zaken had gegeven. Het zag er allemaal heel mooi en vruchtbaar uit:


rijen tomaten, de grond bedekt met een bepaald soort gras om het vocht wat vast te houden tegen de hete zonnestralen

Het ander deel van de tweeling (Kato) en de jongste telg (Osama) volgden ons overal

tomaten zo goed als volgroeid, nu nog wachten op wat kleur

rijen en rijen sweet potato. deze zijn enkel om zelf te eten en worden nauwelijks verkocht

verlegen maar toch een handje geven aan de muzungu. In het midden Jemeo, links Caroline, onze fantastische sociaal werkster

lief he

smullen van een passievrucht
Dit is wat je krijgt als je in het Luganda vraagt: lachen! Dat betekent eigelijk: laat je tanden zien. Dat doet hij dan ook braaf.




Nog  een leuk weetje: Aminah presteert het ook om in toch echt wel moeilijke omstandigheden hele goede schoolresultaten te halen (de grootste reden waarom ik haar zo graag gesponsord zag zodat ze naar een goede school kan), ze slaapt in abominabele omstandigheden, zorgt mee of grotendeels voor haar zusje met waterhoofd en heeft haar slimmigheid van haar moeder.
Want Jemeo is niet eentje die bij de pakken blijft neer zitten. Ze haalt het beste uit elke omstandigheid.
Zo groef ze eigenhandig 2 putten in haar veld, zodat ze niet elke 5 botten 1,5 km naar boven moet lopen om een jerrycan met water te vullen om haar planten water te geven. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar gewoon de creativiteit, om haar energie eerst in een waterput te stoppen zodat ze daarna minder energie hoeft te verbruiken om toch aan water te geraken, vind ik ongelooflijk. Het getuigt van intelligentie en vooruit denken, een capaciteit die je hier niet altijd ziet.

Nogmaals dank voor jullie hulp, zonder jullie zouden we dit niet kunnen doen.

Reacties

  1. Inderdaad Lenke: ik keek en huiverde. Wij kunnen ons die omstandigheden amper voorstellen, zelfs met de foto's erbij.
    Ik weet zeker dat je het sponsorgeld goed zal gebruiken, rekening houdend met de (aller)grootste noden. Elke druppel op die hete plaat is voor iemand daar een geschenk uit de hemel.
    Keep on going muzungu-engel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. en ja ...
    t was een heel intense ervaring, emotioneel niet akkelijk , maar heel lerend en vertrouwend op het grote geheel , hoop ik dat we voor een fijn huisje kunnen zorgen met echte matrassen voor iedereen
    dankjewel jullie allen
    voor zoveel en dankje lenke dat ik deel mag zijn in dit gebeuren

    namaste

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lenke, kies voor de echte noden: verf tegen de muur is mooi maar niet 'nuttig'! Matrassen om op te slapen vind ik een absolute basisbehoefte, dus hard nodig. Dat wil ik graag helpen sponsoren en allicht anderen met mij.
    Hopelijk geraken ze dan ook nog aan muggennetten.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik kijk uit naar je opbouwende kritiek!

Populaire posts van deze blog

A thought about voluntarism

Verassingslunch door collega's

De ondankbare vluchteling