Rietje in Oeganda bis

Het is een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb, maar ja, ons moeder is hier nu, wat heel tof is om iemand te hebben om tegen te kletsen en brainstormen!
Vorige week lag het internet ook plat, ZOT werd ik daar van. Dan merkt een mens hoe verslaafd je bent aan deze vorm van communicatie (ikke toch).

Ons moeder heeft hier ondertussen mijn Oegandees sociaal netwerk vergroot. Ze gaat wandelen hier in de buurt en doet praatjes met de mensen. Gisteren ben ik voor de eerste keer mee geweest, assesment doen van alle vragen. Want uiteraard willen ze allemaal naar Belgie of geld voor school of nog iets anders.
Hmm, niet gemakkelijk, zeker niet omdat ze hier kunnen wenen op bevel, dus die beginnen nog maar net uit te leggen in hun beste engels wat hun verhaal is en de tranen staan al in hun ogen.. Dat maakt het moeilijk, hoewel ik het nu heel goed gezien heb dat het bedoeld is om empathie op te wekken.

Wat het ook moeilijk maakt is dat het zo'n klein gemeenschapjes zijn. Iedereen weet alles van iedereen. Dus als ik schoolgeld voor de ene ga betalen, staat iedereen te bedelen aan mijn deur. Dat gaan we dus niet doen.
Er is 1 meisje van 16, Justine, die alleen lagere school heeft gedaan en graag een kapsteropleiding zou volgen.
Haar engels is heel slecht, wat het heel lastig maakt om haar voldoende te kunnen ondervragen.
Puur op gevoel wil ik haar nog wel helpen, maar ik wil het geld niet zomaar geven. Ze moet er iets voor doen.
Misschien kan ze me leren masseren (want dat mis ik hier wel, een goeie masseuse!!) en elke keer dat ze me masseert krijgt ze geld wat ze dan kan sparen (zelf!) voor school.
Ineens een goeie manier om te zien of ze dat soort verantwoordelijkheid aankan.

Naast deze kleine wandelingetjes in de buurt, is ons moeder een trui aan het breien (het is hier ook zoooo koud!), kleurt ze mandala's of leest.
Regelmatig gaat ze naar het Babyhome, want ze is al helemaal verliefd op die piepkleine babietjes, ziet ook de grote nodien aan verzorging en aandacht en doet dat met liefde.
Dat is dan een westers gerund Babyhome, maar het is allemaal niet zo eenvoudig om dat goed te laten draaien. Zeker niet als je keer op keer gesprekken hebt met de staff over hoe het beter/anders kan, ze jaja zeggen en er verder niets mee doen. Heel frustrerend.

Ik heb nog veel meer nieuws te vertellen, zal ik in een apart stukje doen, dit is ook alweer een hele lap tekst.

Rietje in de village

Rietje met Lydia en grootvader. Mooie foto he!

Rietje met de kleintjes van het Babyhome

Reacties

  1. Wat een goed idee! Ik ga ook mandala's kleuren (als ik de tijd kan vinden ;-)! Heerlijk om te doen denk ik...Als ik nog printjes moet maken? Let me know.
    Mooi verhaal weer! Volgende week op naar Kalangala!
    X Linda

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik kijk uit naar je opbouwende kritiek!

Populaire posts van deze blog

A thought about voluntarism

Verassingslunch door collega's

De ondankbare vluchteling