New Dawn Africa Foundation

 Vorige zaterdag had An (Vlaamse Rode Kruis afgevaardigde in Oeganda) me uitgenodigd om mee te gaan naar de maandelijkse bijeenkomst van de New Dawn Africa Foundation die o.a. haar vriend had opgericht.
Deze Foundation is gebaseerd in Entebbe en richt zich op kinderen die HIV+ zijn. Ze willen ook de families zelfredzamer  maken door hen beroepsopleiding te geven. Ook delen ze voedselpakketten uit..

Elke laatste zaterdag van de maand komen er een 50-tal kinderen uit de wijde omgeving bijeen, evenals enkele verzorgers(sters). Voordat de kids er zijn, worden de voedselpakketten klaar gemaakt door ons. Deze bestaan uit verschillende zakjes (2 tassen van elks): rijst, posho (wit en bruin), bonen, suiker en 1 brood. Deze plastic zakjes worden weer allemaal samen in een grote groene plastic zak gedaan.

Je hoort het al, ik was niet zo gelukkig met al dat plastic en vroeg ook of er geen andere oplossing kan gezocht worden. Een andere muzungu van het Amerikaanse Rode Kruis stelde voor dat de vrouwen van de naaigroep zakken zouden naaien die toch al op zijn minst de grote groene zakken kunnen vervangen. Voor de kleine zakjes wisten we niet direct een oplossing. Het moet ook dicht kunnen, want veel van die kids moeten nog een heel end lopen voor ze weer thuis zijn, met hun 5 kg zware zak.

Nadat ongeveer iedereen is aangekomen en geregistreerd (zeer belangrijk!) volgt een welkomstwoord en uiteraard de obligate voorstelling van de muzungu's. Iedereen krijgt een tas thee met veel suiker en 2 bolletjes brood.

An verstaat duidelijk de kunst van het entertainen van kids: het ene spelletje na het andere volgt na de thee, varianten van Dikke Bertha, Schipper mag ik overvaren en Zakdoek leggen. Bij het spelletje dat trekt op zakdoek leggen (2 mensen zitten mekaar achterna in een cirkel) testte ik even de slimheid van de kids uit. Ik ben 3x uitgekozen om ze achterna te rennen, en 3x wachtte ik tot de andere mij bijna had ingehaald om me dan om te draaien en de renrichting te veranderen. Bij de 3e x had degene die ik moest pakken het ook door en veranderde zelf van richting. Toen sprong ik gewoon over de kids heen in de kring en rende zo naar de lege plaats. 
Niet echt volgens de regels van de kunst uiteraard, maar leuk om zien wie het snel door heeft en ook overneemt.

Nu de energie er een heel klein beetje uit was ging An koekjes bakken met de kids, terwijl ik 1 voor 1 hun gezichtjes ging bodypainten. Heerlijk vonden ze het! Vooral dat ze amper kunnen wachten tot de laatste van de stoel stapt om zich dan met 5 tegelijk op de stoel te proppen. 
Na een stuk of 20 of 30 kids, ik weet het niet meer, voelde ik mijn rug wel, en was het tijd om te stoppen. Het eten zou er ook bijna zijn. Dus kondigde ik aan dat het na dit kind gedaan was. Iemand vertaalde het ook in het Luganda en ik kreeg zo'n droevige blikken te verwerken. Ni te doen. 
Bij de meesten ging het wel, maar er was 1 jongetje dat me echt zoooo droevig aankeek dat ik smolt en hem toch ook nog gesminkt heb.

 Het eten werd gebracht in grote blauwe emmers. We wapenen ons met een plastic bord, de ene schept een dot rijst, de andere vist 1 brok vlees en wat saus/soep uit de volgende emmer, nog 1 stukje ananas erbij en opdienen maar! Er zijn ook een deel vegetariers bij, die krijgen ipv vlees een schep groene kool. 
Helaas was er niet genoeg eten om ook de vrijwilligers die het eten hadden opgeschept te voederen, maar wij konden wel een keer zonder eten.

Het uitdelen van de voedselpakketten op het einde van de dag gebeurd volgens de registraties. Er is een plaatselijke dame die ongeveer de situaties van de meeste kids kent. Bij sommige pakketten wordt nog een pak luiers, een extra brood of een kledingstuk toegevoegd. De kids worden 1 voor 1 afgeroepen volgens de registratielijst van die ochtend en ik geef hun pak aan. 
Ik had soms al moeite om het op te tillen, laat staan die kleine kinders (leeftijd tussen 1 maand en 14 jaar schat ik) die er nog een hele tijd mee moeten stappen. 

Op het einde kwam er een meisje naar de dame die beschikte over het recht om al dan niet een pakket te geven. Een gefluisterde uitleg, zoeken op de lijst, vragen naar de medische kaart (bewijs dat ze HIV hebben), bespreken met een andere oprichter en weigeren van een pakket.
Man dat was hard. Ik stond er op te kijken, zag de teleurstelling op het gezicht van dat kind, zag achter het hoekje nog 4 pakketten op overschot staan en wist dat ik me niet mocht bemoeien. 
Later vroeg ik aan die dame waarom dat kind niks kreeg, terwijl er ook nog pakketten over waren. Ze zei dat ze strict moesten zijn. Iedereen kan langs komen en zeggen dat ze HIV+ zijn om zo een pakket in de wacht te slepen. Er moet een procedure gevolgd worden om toegelaten te worden, je moet min of meer op tijd zijn smorgens en je moet vooral geregistreerd worden. 
De pakketten die nog over waren, waren niet over maar van kids die ze nog moesten komen ophalen. 
Tsja, ik vind van mezelf dat ik soms hard maar eerlijk ben, en zo was het ook in dit geval. Maar daar had ik het toch even moeilijk mee.

Het was een vermoeiende dag, maar heel bevredigend en leuk.

Reacties

  1. Hey Lenkie, goe bezig daar, gade gij vaker aan da project van An meewerke??? XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Misschien wel. Ma zoals dit dat is slechts elke laatste zaterdag van de maand.
    En tis ook wel ver, minstens 3u reizen vanaf waar ik nu woon... Maar het was wel héel erg leuk!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. amaai , ja dat was zeker heel intressant maar ook nie gemakkelijk emo gezein denk ik
    maar gij doet da natuurlijk alweer super goe en t is te begrijpen dat ze strikt moeten zijn he , anders staat daar de volgende keer een heel dorp , toch als ze honger hebben hiv of niet , nie makkelihk dnk ik

    kusje en blij dat je zo n dingetjes doet rietje

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik kijk uit naar je opbouwende kritiek!

Populaire posts van deze blog

A thought about voluntarism

Verassingslunch door collega's

De ondankbare vluchteling