Funeral in Tanzania
Een goede vriend van een vriendin was gestorven (een Tanzaniaan) en ik werd gevraagd om naar de begrafenis te komen.
Ik kan er redelijk kort over zijn: begrafenissen zijn niet leuk. In Belgie niet, en in Tanzania niet. Mensen hebben verdriet, ik kan daar niet zo goed tegen, dus ik huil niet zo vrolijk mee.
Een begrafenis verloopt in Tanzania niet veel anders dan in Belgie. Alleen werd de mis opgedragen ten huize van de ouders en het graf gedolven in de tuin van de ouders.
Aangezien er veel broers en zussen waren, was er altijd wel iemand van de broers die vertaalde voor de muzungu's of ze aanwees wanneer ze moesten recht staan om erkend te worden.
Uiteraard werden we ook hier als belangrijke gasten onthaald en kregen we dus bij de eersten (van de zeker 100 gasten) eten.
Er was een kerkkoor dat mooi zong, de familie werd gecondoleerd, iedereen mocht langs de kist lopen voor een laatste blik en het eten werd smiddags uitgedeeld, waarbij dat bij ons pas na de mis gebeurd. De mis duurde ook redelijk lang, maar dat kan ook zijn omdat het in Swahili was en ik daar bijna niets van verstond.
Hoewel geen prettige gebeurtenis, voelde het een beetje aan als vakantie, en was ik toch ook weer heel blij dat ik naar huis kon. Het was ook fijn om tegen de mensen die ik daar leerde kennen en vroegen waar ik vandaan kwam te zeggen: Masaka, Uganda.
Rest in peace Ray, you were an extraordinary guy.
Ik kan er redelijk kort over zijn: begrafenissen zijn niet leuk. In Belgie niet, en in Tanzania niet. Mensen hebben verdriet, ik kan daar niet zo goed tegen, dus ik huil niet zo vrolijk mee.
Een begrafenis verloopt in Tanzania niet veel anders dan in Belgie. Alleen werd de mis opgedragen ten huize van de ouders en het graf gedolven in de tuin van de ouders.
Aangezien er veel broers en zussen waren, was er altijd wel iemand van de broers die vertaalde voor de muzungu's of ze aanwees wanneer ze moesten recht staan om erkend te worden.
Uiteraard werden we ook hier als belangrijke gasten onthaald en kregen we dus bij de eersten (van de zeker 100 gasten) eten.
Er was een kerkkoor dat mooi zong, de familie werd gecondoleerd, iedereen mocht langs de kist lopen voor een laatste blik en het eten werd smiddags uitgedeeld, waarbij dat bij ons pas na de mis gebeurd. De mis duurde ook redelijk lang, maar dat kan ook zijn omdat het in Swahili was en ik daar bijna niets van verstond.
Hoewel geen prettige gebeurtenis, voelde het een beetje aan als vakantie, en was ik toch ook weer heel blij dat ik naar huis kon. Het was ook fijn om tegen de mensen die ik daar leerde kennen en vroegen waar ik vandaan kwam te zeggen: Masaka, Uganda.
Rest in peace Ray, you were an extraordinary guy.
toch fijn voor je vriendin dat je haar gesteund hebt
BeantwoordenVerwijderenzodat ze er niet alleen voor stond
dikke knuf rietje