Child Care Uganda

 En hop, op naar de volgende organisatie hier die met kinderen werken, en waar ik nu af en toe naar toe ga. Child Care Uganda is opgezet door o.a. Carsten, mijn huisbaas de Deen.  Hun organisatie is ondertussen heel groot geworden (vele organisaties hier eigenlijk) en als ik zo verschillende websites lees word ik er soms een beetje moedeloos van.
Wat doe ik hier eigenlijk, en wat kan onze bescheiden bijdrage in godsnaam doen?? Maar iedereen is hier met 1 gesponserd kind begonnen of heeft bijna een jaar moeten wachten op zijn 1e echte klant in zijn restaurant (echt waar he, een jaar). Dat is dan weer leuk om effectief te horen van iemand die nu zulke een grote organisatie draaiende houdt.

En aangezien ik me voorlopig nog niet kan storten op mijn eigen 1e gesponserde kind of guesthouse, ga ik a en toe naar het Baby Home van Child Care Uganda om me op een andere manier nuttig bezig te houden dan heel de dag te schrijven aan businessplans en andere websites afsnollen naar input :-)

In het baby home zitten een stuk of 15 kids tussen de 0 en 7 jaar schat ik, allemaal HIV+, de meesten zijn wees of gered uit een afschuwelijke situatie. Bvb eentje was het product van incest, wat natuurlijk een taboe was, dus dat kind was ongewenst maar toch geboren geraakt.
Op een gegeven moment belden de buren de politie, want ze zagen daar nooit een kind, terwijl er toch echt eentje moest zijn. De politie haalt dat huis ondersteboven en vinden een zwaar ondervoed, 1-jarig kind, vastgebonden onder een bed. Dankzij wat matooke af en toe van zijn broertjes en zusjes was dit kind toch blijven leven, tot spijt van de zondige ouders.
Verschrikkelijk he. 

Bon, die kinderen worden dus opgevangen in het baby home, de groteren gaan naar school (dat zijn er 2 denk ik) en de rest wordt verzorgd maar krijgt niet zo dikwijls andere aandacht, zoals knuffelen of spelen. Daar is niet genoeg tijd/personeel voor. 
Komen de muzungu's ter toneel. 
Ik had gevraagd of ik daar iets nuttig kon doen, want ik wou niet de zoveelste muzungu zijn die voor haar eigen goed gevoel wat kwam spelen en knuffelen met die kids, om ze dan over een paar maand met een hechtingsprobleem achter te laten als jij weer weg gaat en ze weer eens iemand moeten loslaten die ze hebben leren kennen en vertrouwen.
Volgens een amerikaanse vrouw, Fay, die hier al enige jaren werkt met kids, is dat hier heel anders. Het zou niet te vergelijken zijn met bvb de oost-europese kids die bij ons geadopteerd worden en heel dikwijls een hechtingsstoornis ontwikkelen. 

Afrikaanse kinderen zijn het al generaties lang gewend om veel verschillende familieleden rond zich te hebben. Die noemen ook effectief veel verschillende vrouwen 'mama' en de rest van de vrouwen in de nabije wereld 'auntie'. 
Vorig jaar was ik daar helemaal door verward, doordat een 15-jarig meisje (van wie ik aannam dat ze het verschil wel kende tussen haar mama en de rest van de vrouwen in de wereld) me zei dat ze wees was, maar me later wel het telefoonnummer van haar ouders gaf! 

Een paar blog entries geleden (september) heb ik een link gepost van een zeer interessant opinie stuk van Richard Stupart  over waarom je géen vrijwilligerswerk zou moeten doen. Hij heeft het o.a. over 'knuffelprojecten' die volgens hem vooral onszelf knuffelen. 
Ik vond dat hij een punt had en was daar dus zeer voorzichtig mee om hier zomaar ergens in te springen. 
Ondertussen heb ik de kids van het baby home een paar keer gezien, en ik begin stilaan te geloven dat Fay ook een punt heeft. Die kids rennen naar me toe om me te knuffelen en aandacht te vragen, maar als er even later een andere muzungu aankomt, dan laten ze me los en rennen even makkelijk naar hen. 

En het ís ook heel leuk voor mezelf, zeker nu Reggie weg is, dat ik naast de kat die ik af en toe kan knuffelen (het blijft een kat he: ze komt en gaat wanneer ze wil) ook liefde en knuffels kan uitwisselen met de kids. 
Zondag ben ik naar de mis geweest, verlegen, ik kende niet veel mensen, en daar waren een paar van die kids die me herkenden en bij me op schoot gekropen kwamen. 
Daar was ik zoooo blij mee!

Dus ga ik af en toe naar het baby home, speel wat met de kinderen, knuffel ze, geef ze aandacht, hou een piepklein babietje van 1 week oud vast (smélt) en geef het de papfles. 
Het geweldige is dat ik niet de vieze werkjes moet doen: pampers verschonen, poep afvegen, wassen en kleden. Heerlijk!
's Avonds voel ik me wel echt vies van al die plakkerige, snotterige, kwijlerige vegen die onvermijdelijk op mijn lijf terecht komen, maar met me te wassen is dat over he! En je krijgt er zóveel voor terug ;-)

Ook let ik wel op dat als ik krabben van de kat heb die nog geen mooi korstje hebben, dat ik lange mouwen aandoe. Uiteindelijk zijn die kids allemaal HIV+ he. Dus een beetje voorzichtigheid lijkt me niet verkeerd.

Zo, weer veel tekst om te lezen, en ik ben nog niet uitverteld hoor! Later nog een blog over Hope (geweldige namen hebben die kinderen hier toch he: Hope, Miracle).

Reacties

  1. Hoi Lenke,

    Jij weet best wat je daar doet meisje, én dat het niet voor niks is. Elke druppel liefde en knuffel die ze krijgen helpt hen denk ik. En waarom zou jij jezelf er ook niet goed en gelukkig mogen door voelen, is niks verkeerd mee!
    Goe bezig meid, doordoen, genieten en laten genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey lenke,
    Het dilemma van vrijwilligerswerk ken ik- en ik deel
    Je twijfels zeker welke je met ons deelt.
    Echter, laat ons zorgen dat kinderen hier nooit
    De dupe van zijn. Van warmte, liefde en aandacht
    Is een klein kind nog nooit nadeel mee aangedaan.
    Succes met je plannen aldaar.
    Tyas

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha Lenke tussen de kinders, genietervan, als iedereen t fijn vind, en ze een leuke tijd hebben met jou en jij met hen, dan kan niemand ze dat meer afnemen! XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hey knuffelbeest,

    Knuffel er maar op los, dat is altijd leuk! En blijven geloven in wat je doet hé, alles begint klein ...
    Dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ja schabolleke
    ik sluit me aan bij de rest
    knuffelen maar
    en geloven in jezelf en in elk dingetje dat je doet
    want dat is super
    het enige dat we echt te doen hebben is dat waar we zelf en de ander van genieten
    en de kindjes mogen verwend worden met veeeeeeeeeeeel liefde en knufkes en goeie aandacht van jou
    dan leren ze dat ook weer door te geven.

    kusje en be well
    moeki

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik kijk uit naar je opbouwende kritiek!

Populaire posts van deze blog

A thought about voluntarism

Verassingslunch door collega's

De ondankbare vluchteling