Terug in het land

Het is een beetje laat, ik weet het. Maar toen ik zelf aan het voorbereiden en zoeken was voor ik vertrok vorig jaar, miste ik op elke blog een bericht over de thuiskomst. 
Hoe was het om weer terug in het land te zijn.
Hoe voelde het om weer over stroom en water te beschikken zoveel je wou.
Hoe was je veranderd (of niet).
Moest je hard aanpassen aan het leven hier.

Zo van die dingen.
Bij deze mijn antwoord op deze vragen.
Het was heerlijk om weer terug te zijn, en tegelijk miste ik al voor ik in Oeganda vertrok het land, de mensen, het verse fruit, de zon, de energie en de manier van leven.

Aanpassen aan het Westerse ritme ging vanzelf. Ik moest nog niet direct gaan werken, dus had een paar weken om te acclimatiseren, en dat was wel goed denk ik. Tijdens mijn eerste maand weer op het werk heb ik heel veel erge hoofdpijn gehad, en ik denk dat dit misschien te maken had met het weer aanpassen aan het westers werkritme.

Heel veel mensen die een paar maanden in het Zuiden zitten, hebben allemaal het gevoel: waauw, dit ritme is zalig, dat wil ik thuis ook vast houden. Naar horen zeggen valt dat plan na een paar weken alweer in duigen en zitten ze weer op de sneltrein.
Daar heb ik niet zo heel veel last van. Ik vind mezelf veel rustiger, heb minder stress en meer het gevoel: als het vandaag niet lukt vergaat de wereld niet. Dan doen we het later. Keep cool.
Daarbij doe ik mijn werk en leven nog steeds even goed als daarvoor, maar gewoon, met minder stress.

In Oeganda en Tanzania heb ik me met heel weinig water lekker gedouched. Dat ging ik in Belgie blijven doen: niet zo lang onder de douche staan. 
Dat is wel mislukt. Mijn uitvlucht is dat het hier veel kouder is en het water ook warmer en het gewoon ook zoooo lekker is om lang onder de warme douche te staan!

Weer thuis besef ik veel meer wat een luxe het is om constant stroom te hebben. En moet een beetje lachen om de heisa die gemaakt wordt bij het idee dat de stroom misschien een paar uur gaat uitvallen.
Toch besef ik ook dat dit gewoon onze wereld is. Dat heel onze cultuur en werkwereld gebouwd is rond 100% toevoer van stroom. Op mijn werk kan ik niets, echt niks, uitvoeren als de stroom uitvalt.

We hebben dan ook beslist om opnieuw naar Oeganda te trekken, ditmaal voor onbepaalde tijd. 
Een voorwaarde voor mij is om stroom te hebben, desnoods met zonnepanelen of windenergie, maar ik ben er te hard aan gewend en wil niet zonder. 
Ik wil contact met de wereld blijven hebben via mail, blog, skype, Facebook... en daar heb je stroom voor nodig.

Wat me vooral is bij gebleven uit dit hele avontuur, 3 maanden na mijn terugkomst, is dat alles relatief is, maar dat we ook onze eigen cultuur en gewoontes niet overboord moeten gooien omdat de mensen uit het Zuiden het zoveel anders hebben dan wij. 

Moest er iemand dit lezen die zelf plannen heeft maar nog niet goed weet of ie het zou doen of niet: gewoon doen! (ik denk dat ik dat zelfs al eerder geschreven heb).