Vrijwilligerswerk in Uganda
Het zou fijn zijn om hier een leuke afsluitende blog te schrijven over mijn ervaringen in Oeganda als vrijwilliger, alvorens verder te gaan als toerist naar Tanzania.
Maar dat is moeilijker dan het lijkt... hoe vat ik samen wat ik hier heb meegemaak en gevoeld?
Om het zeer kort samen te vatten: ik zou het direct opnieuw doen.
Ik zal mij er nog een keer over bezinnen en alvast kort neerpennen wat ik van mijn 'werk'-ervaringen vind:
ELKE vrijwilliger die hier op Besaniya aankomt heeft zoveel zin om er in te vliegen en de wereld beter te maken met zijn/haar aanwezigheid. Uiteindelijk weet iedereen binnen 2 weken beter en past zich aan het afrikaanse ritme aan.
Zoals ik al eerder heb geschreven is het erg moeilijk om te integreren in een bestaand team. Ten eerste kom je maar voor bepaalde tijd, en heb ik het gevoel dat de mensen gewoon geen zin hebben om je beter dan oppervlakkig te leren kennen (nu spreek ik vooral over mijn ervaringen in Namagunga Primary school), ten tweede ben je een muzungu, waar ze steevast enorm naar opkijken, wat het weer moeilijk maakt om op gelijkwaardig niveau te functioneren en ten derde spreek je de taal niet, wat ook een enorme barriere is om verder te geraken dan het dagelijkse praatje.
Bij mijn massage les komt het een beetje op hetzelfde neer: taalbarriere en ontzag voor de muzungu maakten dat ik veel minder les kon geven dan ik wou, wat voor velen onder jullie het idee geeft dat ik hier niet veel heb uitgevreten. Wat trouwens ook klopt.
Daarnaast zijn de Oegandezen ook erg trots en willen alles graag op hun eigen manier doen, ook al is die (heel misschien) een heeeel klein beetje minder effectief dan de muzungu-manier.
Een vb van tijdens de massage les: ik stelde voor om in kleinere groepjes te werken, aangezien ik dan veel meer en betere aandacht per leerling zou kunnen geven. Nee, dat doen we niet, want dan is de rest jaloers (van de grote groep die uiteindelijk ook allemaal aan de beurt zouden komen maar ja, wie krijgt er dan eerst les van de begeerde muzungu).
De 2 weken in Jjaja Bbanga school in Masaka zijn uiteindelijk nog het meest productief en bevredigend geweest, al heb ik daar ook de moeilijkste tijd door gemaakt. Daar heb ik echt het gevoel van iets achter te hebben kunnen laten. Iets duurzaam.
Daarna heb ik alleen nog maar gereisd en genikst en genoten van het land en de rust en de stilte (relatief) en begin ik morgen aan de laatste grote trip: Tanzania!
Zowaar is er toch echt een beetje een einde gekomen aan dit avontuur! Als jullie nog vragen hebben: shoot, want ik vind het echt heel moeilijk om een mooi einde te schrijven.
Over een maand ben ik weer terug in Belgieland (het IS toch nog steeds Belgie he??) en ik zal heeeeeel blij zijn om jullie allen weer te zien!
Bedankt ook voor alle leuke berichtjes, heel erg fijn om lezen en te merken dat jullie met me meelev(z)en!
Veel liefs,
ikke
Maar dat is moeilijker dan het lijkt... hoe vat ik samen wat ik hier heb meegemaak en gevoeld?
Om het zeer kort samen te vatten: ik zou het direct opnieuw doen.
Ik zal mij er nog een keer over bezinnen en alvast kort neerpennen wat ik van mijn 'werk'-ervaringen vind:
ELKE vrijwilliger die hier op Besaniya aankomt heeft zoveel zin om er in te vliegen en de wereld beter te maken met zijn/haar aanwezigheid. Uiteindelijk weet iedereen binnen 2 weken beter en past zich aan het afrikaanse ritme aan.
Zoals ik al eerder heb geschreven is het erg moeilijk om te integreren in een bestaand team. Ten eerste kom je maar voor bepaalde tijd, en heb ik het gevoel dat de mensen gewoon geen zin hebben om je beter dan oppervlakkig te leren kennen (nu spreek ik vooral over mijn ervaringen in Namagunga Primary school), ten tweede ben je een muzungu, waar ze steevast enorm naar opkijken, wat het weer moeilijk maakt om op gelijkwaardig niveau te functioneren en ten derde spreek je de taal niet, wat ook een enorme barriere is om verder te geraken dan het dagelijkse praatje.
Bij mijn massage les komt het een beetje op hetzelfde neer: taalbarriere en ontzag voor de muzungu maakten dat ik veel minder les kon geven dan ik wou, wat voor velen onder jullie het idee geeft dat ik hier niet veel heb uitgevreten. Wat trouwens ook klopt.
Daarnaast zijn de Oegandezen ook erg trots en willen alles graag op hun eigen manier doen, ook al is die (heel misschien) een heeeel klein beetje minder effectief dan de muzungu-manier.
Een vb van tijdens de massage les: ik stelde voor om in kleinere groepjes te werken, aangezien ik dan veel meer en betere aandacht per leerling zou kunnen geven. Nee, dat doen we niet, want dan is de rest jaloers (van de grote groep die uiteindelijk ook allemaal aan de beurt zouden komen maar ja, wie krijgt er dan eerst les van de begeerde muzungu).
De 2 weken in Jjaja Bbanga school in Masaka zijn uiteindelijk nog het meest productief en bevredigend geweest, al heb ik daar ook de moeilijkste tijd door gemaakt. Daar heb ik echt het gevoel van iets achter te hebben kunnen laten. Iets duurzaam.
Daarna heb ik alleen nog maar gereisd en genikst en genoten van het land en de rust en de stilte (relatief) en begin ik morgen aan de laatste grote trip: Tanzania!
Zowaar is er toch echt een beetje een einde gekomen aan dit avontuur! Als jullie nog vragen hebben: shoot, want ik vind het echt heel moeilijk om een mooi einde te schrijven.
Over een maand ben ik weer terug in Belgieland (het IS toch nog steeds Belgie he??) en ik zal heeeeeel blij zijn om jullie allen weer te zien!
 |
| Copyright by Tyas Van Rossum Sipi Falls |
Veel liefs,
ikke
kei schone foto zussie lief!!! Amuseer je :D
BeantwoordenVerwijderentja Lenke,
BeantwoordenVerwijderenals ik, zo tussen de regels van je verhalen lees, dan heb ik wel degelijk de indruk dat je meer invloed hebt gehad dan je zelf beseft. Laat het dan minder zijn dan jouw enthousiasme had gewild, ze hebben iets opgestoken en waarschijnlijk er ook best deugd van gehad.
En ja, je zus heeft gelijk: je staat prachtig op deze foto!
Ik wens je een leuk Tanzania toe.