Gelukkig Nieuwjaar!

Hier ben ik weer. Reggie en ik hebben een fantastische rondreis gedaan door Uganda, en zijn tot de slotsom gekomen dat we hier wel zouden willen wonen. Wie weet wat brengt de toekomst, en als we het niet proberen hebben we er misschien eeuwig spijt van.

We zien nog wel.

Ik heb nog wat fotos bij de fotopagina gezet van onze rondrit, hoewel ze niet in chronologische volgorder erop geraakt zijn.

We zijn naar het zuiden gereisd, met een tusssenstop in Masaka, alwaar ik weerom 'mijn' tandarts bezocht heb. Jammer genoeg heeft ze me niet echt kunnen helpen en moet ik in Belgie nogmaals terug. Gelukkig heb ik niet zoveel last als van die andere tand.

In Masaka hebben we een driver + auto geregeld, die ons de volgende 10 dagen heeft rond gereden. 

Eerst naar Kisoro, Mgahinga National Park. Daar zouden we een gorilla trekking doen als er nog permits available waren. Die waren er als we 2 dagen konden wachten. 

Dat konden we, ondertussen deden we een wandeling in voornoemd NP. Om in het park te geraken rijd je eerst over een giga-slechte weg (en dat wil wat zeggen in Uganda) door enkele dorpjes die er zeer armoedig uitzagen. Hier wonen de mensen die uit het bos zijn gezet toen ze er een beschermd park van gemaakt hebben. Om dit te compenseren krijgen ze een deel van het geld van de toegangsgelden die het park ontvangt van de toeristen. Dit wordt dan geinvesteerd in scholen en ziekenhuizen. Ik heb die scholen en ziekenhuizen niet van dichtbij bekeken, maar alles zag er zeer armtierig uit, en de mensen waren niet blij om ons te zien (volgens mijn indruk). Ze lachten en wuifden niet naar de Muzungu's zoals in de rest van het land. 

De wandeling was leuk en mooi, en de gids vertelde over de andere zaken die je in het park kan doen, zoals gorilla en golden monkey trekking. De apen worden hiervoor gewend gemaakt aan mensen, zodat ze makkelijker te vinden zijn. 

Toen we weer uit het park waren (na weer een rit door de dorpjes met weggejaagde mensen) hadden we beiden een ongemakkelijk gevoel ivm de gorilla trekking. We beslisten om het niet te doen. Laat die beesten toch met rust. Ik wil niet dat ze die gewend maken aan mensen om mij een coole ervaring mee te geven. Bescherm ze, maar laat ze met rust. 

Voor degenen die deze trekking wel doen: geniet ervan!

Het weer was heel slecht in Kisoro, en niet de moeite om nog 2 dagen daar rond te hangen. Gebeld naar onze volgende plek (waar ik reeds gereserveerd had voor het eindejaar) om te vragen of we wat vroeger konden komen. Dat was mogelijk, en dankzij het gemak van een private driver zijn we dezelfde dag weer vertrokken uit Kisoro om naar Lake Bunyonyi te gaan om wat op een eiland te gaan relaxen. 

Zalige plek, een klein eilandje met een paar safari-tenten en wat cottages, midden in het meer. Het weer was daar iets beter. Eerste dag lekker geluierd en gezond, gigantisch verbrand (ook echt heel slim om u helemaal in te smeren behalve 1 plek waar het het hardste nodig was maar goed), volgende dagen meer van dat, alleen wat minder gezonnebaad wegens niet zoveel zon meer. 

Het eiland rond gewandeld op een uurtje tijd, veel vogels gekeken (eentje lag letterlijk te zonnebaden, zie foto, hilarisch!) en met oudjaar om 10u gaan slapen. 

Heerlijk!

Queen Elisabeth National Park was de volgende stop. Wegens alleen maar veel te dure accomodatie beschikbaar in de buurt van het park, zijn we een heel stuk doorgereden naar de Rwenzori Mountains om daar wat goedkoper te overnachten.

Volgende ochtend om half 5 opgestaan om weer terug te rijden naar het park om een game drive te doen, en hopelijk ook leeuwen te zien! Helaas pindakaas, die hadden die dag geen zin om zich te vertonen, dus ik hoop dat ik ze in Tanzania nog ga zien. 

Het was wel prachtig om de zonsopgang te zien, en al die beesten in peis en vree op de savanne te zien ronddartelen. 

Terug naar de Rwenzori's om er de volgende dag een one-day-trekking te doen. 3u op en 3u terug volgens de gids.

Na 4u waren we nog steeds niet op de lunchplek aangekomen (waar de weg naar beneden weer zou beginnen) en heb ik tegen de gids gezegd dat mijn conditie niet geschikt was om nog verder te gaan (ook met in het achterhoofd dat we nog terug naar beneden moesten ook). Ja Isabelle, ik heb aan u gedacht, dat het een geluk was dat je der ni bij was! Maar het was wel duidelijk dat ik in heel mijn leven niet veel aan sport en beweging heb gedaan...

Niettemin was het een hele mooie wandeling, zeker voor herhaling vatbaar. 

De meeste mensen die daar komen gaan voor een 6- of zelfs 9-daagse trekking de bergen in. 

Chapeau.

Na de Rwenzori's terug langs Masaka, om Reggie de school te laten zien waar ik 2 weken les heb gegeven. We hebben ook de piggery van onze driver bezocht. Schattig! En zeggen dat daar allemaal kleine koteletjes rondlopen...

De mest van de varkens werd gebruikt om zijn land te bemesten. Best wel een mooi systeem, en de stank viel zelfs goed mee. Het was een natuurlijke geur. 

Dat was de zweetgeur van onze gids in de Rwenzori's ook, maar daar had ik toch wel wat meer last van...

En toen waren we weer terug in Besaniya en moest Reggie weer vertrekken. Uiteindelijk een heel abrupt afscheid omdat ik in de luchtaven niet mee naar binnen mocht, ni tof, maar ja.

Reggie is ondertussen heelhuids aangekomen in Beiroet, zonder bagage, waar al onze souvenirs inzitten... hopelijk komt die bagage nog aan!

Nu heb ik nog 10 dagen tot Tina komt en we Tanzania onveilig gaan maken. Ik heb geen nieuw project meer gezocht, maar ga hier nog wat chillen, af en toe een dagje mee met een andere vriwilliger om daar nog wat te helpen ofzo, en ook nadenken of een leven in Uganda me echt zou liggen. Wat ik hier zou kunnen doen van werk.

En dan zien we wel wat de toekomst brengt!