Unhappiness

Voor 7 weken ben ik hier echt gelukkig geweest, ondanks soms ietwat ongeduldigheid met mijn studenten.

Sinds gisteren ben ik niet meer zo gelukkig, jammer genoeg. Waarschijnlijk zijn volgende redenen daartoe de oorzaak:

-          tandpijn (helaas heeft de pijn ook hier toegeslagen)

-          zeer onregelmatige etenstijden

-          eenzaamheid

Eenzaamheid had ik op gerekend, dat was zelfs een reden om naar hier te komen, om even niet tussen kleurgenoten te zitten maar enkel tussen afrikanen. Natuurlijk is de moedertaal hier Luganda, en spreken ze dat ook het liefst met elkaar. Op zich vind ik dat niet erg, het is alleen jammer dat een gesprek aanknopen zo moeilijk gaat. Ze kijken teveel naar me op, of het interesseert ze gewoon geen zier, ik weet het niet, maar het komt er op neer dat elk gesprek dat ik begin reeds na 3 zinnen ongeveer gedaan is. Dan gaan ze verder in Luganda met elkaar en zit ik er wat bij voor spek en bonen.

Moest ik dan nog regelmatig spek en bonen krijgen, zoals mijn Belgische maag gewend is, zou de rest misschien nog wel meevallen.

Eigenlijk heb ik me tot nu toe nog niet geergerd aan he Afrikaanse ritme. Ik ben er snel aan gewend geraakt, en ook ben ik niet iemand die snel lastig wordt als ik geen eten of drank krijg.

Maar waarom een heel menu samenstellen voor elke lunch en elk diner voor elke dag dat ik hier ben, als er toch niet de visie bestaat om ook op tijd de correcte inkopen te doen?

Daar komt dan nog eens mijn tandpijn bij die de spreekwoordelijke druppel is.

Ik ben even niet meer gelukkig in Afrika.

Het gebrek aan visie uit zich in zulke triviale zaken als zorgen dat je de juiste ingredienten in huis hebt. Gisteren heeft het heel de nacht en een groot stuk van de dag geregend. Dat betekend dat er geen zonne-energie is en er dus geen les gegeven kon worden.

Ik stelde voor om dan inkopen te doen voor het eten. Weet ik veel waar en wat er nodig is, maar dat is toch een aanzet om zelf na te denken zou je zeggen.

Nee alles was in orde, we hadden niks nodig.

Savonds zouden we volgens het menu pasta met tomaat, ui en look eten. Het werd matooke met bonen.

Op zich niets mis mee, alleen had ik me ten eerste al verheugd op een normale maaltijd (voor mij dan toch), en vooral had ik een paar uur eerder nog gevraagd of er nog iets nodig was!

Vanmiddag zouden we chapati met ananas en guacamole eten. Ze kennen guacomole niet, maar ik had gezegd dat ik daar avocado's voor nodig had en dat ik het dan wel zou maken voor hen.

Denk je nou echt dat er avocado's gekocht zijn? Of een ananas?

Ik weet wel dat het hier niet zo simpel is om effe naar de winkel te gaan. Dat moet gepland worden.

Maar waarom doen ze dat dan niet?

Knettergek word ik er van.

Andere vrijwilligers lopen tegen hetzelfde aan. Het gebrek aan de wil om vooruit te komen, om efficient te werken en leven. Misschien is het teveel een eigenschap die wij in het westen belangrijk vinden, ik weet het niet.

Want uiteindelijk, als ze geen pasta en tomaten hebben, dan plukken ze toch gewoon matooke bananen uit de dichtstbijzijnde boom en ze hebben ook eten. Waarom zouden ze vooruit denken?

Pft, het is moeilijk om me daarin te verplaatsen. Me inleven in het Afrikaanse ritme valt best mee, maar in hun manier van denken… dat is toch wel veel moeilijker. Hoeft ook niet per se, dat weet ik wel, maar dat zou het misschien wat makkelijker maken om het te begrijpen.

Groetjes van een toch iets of wat eenzame Lenke