Het Rad van Fortuin draait verder door

We hebben weer zon, ik ben naar een Oegandese moderne tandarts geweest en ik heb gisteren een hele gezellige avond en goed gesprek met de teachers gehad.

Dus we zijn weer happy! Joepie de poepie.

Bon, qua tandarts: zoals ik al dacht (ik ken ondertussen het klappen van de zweep ivm mijn tanden) moest mijn kies ontzenuwd worden (ik denk 1 van de laatste die nog niet ontzenuwd is). Dit is best een ingrijpende procedure, niet zo makkelijk en het was dan nog een moeilijk bereikbare ook. De tandarts waar ik terecht kwam was mij aangeraden door iemand die weet wat Muzungu's willen. Het was een moderne vrouw met moderne apparatuur, alleen in een oudere versie dan wij in Belgie ze kennen. Laat ons zeggen dat zij met versie Windows 98 werken, en in Belgie met Windows XP, om een vergelijking te maken.

Maar verder heel professioneel en verliep alles op dezelfde manier als in B, alleen veel trager. Deze ingreep duurt in B ongeveer 20 minuten, waarna ik nog een keer moet terug komen, in Oeganda duurde het bijna 1,5u, en ik moet ook nog een keer terug komen.

Mijn mond is langs alle kanten open gerokken en achteraf had ik nog bijna evenveel pijn, gewoon van de behandeling.

Ook was ik erg huiverig tegenover de behandeling. Het zag er allemaal wel professioneel uit, maar zouden ze wel verdoving kennen? Toen ze verdovende pasta aanbracht in mijn mond dacht ik dat ik het daar mee moest doen. De tranen rolden al uit anticipatie van de pijn die zou komen uit mijn ooghoeken en ik zuchtte eens diep. De tandartse was echt heel meelevend en vroeg of ik bang was.

"A little", loog ik. Eigenlijk was het heel veel.

"Oh, you are even cryingk (die k is geen typefout, zo spreken ze hier). Don't be scared, you are going to be allright!"

En inderdaad, 1,5u gezwoeg later (zelfs een x-ray foto van men tand) voelde ik me erg beroerd, had zin om een flink potje te janken, maar ja, ik moest eerst nog een uur reizen naar huis.

Ik had geluk, iemand was onderweg naar de village, Sarah had die mens geinstrueerd dat die mij moest oppikken in Masaka en ik kon dus meerijden.

's Ochtends ben ik zelf vertrokken om half tien. Eerst een half uur stappen naar het volgende gehucht waar eventueel een boda boda beschikbaar zou zijn, dan een kwartier met de BB naar de hoofdweg, daar in een taxi springen (is dus de bus hier he), een uurtje onderweg. Dan weer een BB om tot in het centrum te geraken, en dan nog heel veel telefoontjes met Sarah over en weer vooraleer ik bij die tandarts geraakte (een echt adres kennen ze hier niet, dus ik kon niet zomaar de weg vragen op straat).

Bij de tandarts een dik uur in de wachtzaal gezeten.

Maar goed, ze heeft haar belofte gehouden, we zijn nu de volgende dag, en ik ben ok.

Donderdag moet ik nog een keer terug voor de follow up. Niet dat ik daar naar uit kijk, maar wat goes around comes around.

Ondertussen was de zon ook beginnen schijnen, dus konden de teachers ook oefenen. Vandaag schijnt ze ook weer uitbundig en ben ik begonnen met examen afnemen.

Iets uitgebreider en serieuzer dan in de vorige school waar ik les heb gegeven, en nog steeds heb ik veel geduld nodig. Terwijl ik dit schrijf is de 1^e bezig, ik dacht 1 vd betere studenten, en mijn god, wat een verschrikking. Ze heeft ook wel stress, waardoor ze meer fouten maakt dan ik van haar gewend ben, maar toch ben ik blij dat ik dit als afleiding heb. Anders zou ik echt sterven van ongeduldigheid en vooral onbegrip dat ze nog steeds niet vanbuiten weet hoe het icoontje voor 'copy' eruit ziet en er dus elke keer een half uur naar moet zoeken op de toolbar.

To be continued.

Gister dus een echt goed gesprek gehad met de teachers en zelfs eentje ontdekt met toch iets of wat visie! Maak dat mee. Hij vindt dat Afrika een derde wereld land is omdat de mensen zelf niet genoeg initiatief nemen om iets te veranderen. Iedereen verwacht van de politici dat ze het land verbeteren, maar die politici zijn corrupt en steken geld van ontwikkelingshulp in eigen zakken. Tsja, dat is dan maar zo en alles blijft bij het oude. Hij vindt dat ze moeten leren van het Westen en misschien wat minder ontwikkelingshulp aanvaarden, zodat de leiders wel zelf moeten investeren in hun land, ipv weer eens een dikke auto te kopen.

Het was een ware discussie met de andere teachers, en ik heb ook wel een paar keer geroepen (anders hoorden ze me niet) dat ze elkaar moesten laten uitspreken.

Echt leuk en geintegreerd.

Nog een geintegreerd iets: eerder op de dag riep ik 1 van de teachers, en ze antwoordde in het Luganda. Heel leuk.