Openbaar Vervoer

In Belgie (en ook West Europa) kunnen we voor zowat alles een klacht neerleggen bij de ombudsman/vrouw ivm openbaar vervoer:

-          de bussen/trams/treinen zijn te vol

-          er is niet genoeg plaats om te zitten

-          de chauffeur rijdt te agressief

-          er is te veel vertraging

-          de chauffeur is niet vriendelijk

-          de prijzen zijn te hoog

-          de prijzen zijn niet duidelijk

-          …

In Uganda neemt men al het bovenstaande voor lief.

Taxi’s voor 14 waar 20 mensen inzitten? Geen probleem.

Soms kost dezelfde rit 1500, soms 2000 shilling? Tsja.

De chauffeur doet regelmatig levensgevaarlijke inhaalmanouvres, waarna hij weer stopt om iemand op te pikken en die trage vrachtwagen ons weer voorbij steekt en de taxi die weer gevaarlijk voorbij kan steken en hij weer moet stoppen en… Bwa, we leven toch nog steeds?

De chauffeur blijft meer dan een kwartier op dezelfde plek stil staan in de hoop nog wat mensen te kunnen ronselen voor zijn busje? Ja, wat moeten we dan, overstappen in 1 van de honderden andere taxi’s die voorbij komen scheuren? Dat gaat niets veranderen hoor.

GOD! Zoveel onverschilligheid! Ze geloven hier echt dat de wereld toch niet kan veranderen, dat je alles maar gewoon moet nemen zoals het komt.

Gaan stemmen binnenkort? Waarom zouden we? We weten toch al dat Museveni terug aan de macht komt. En als hij het niet is, dan is het wel de volgende corrupte dictator. Wat maakt het allemaal uit. We leven vandaag, en morgen zien we wel weer.

Planning voor de toekomst? Waarom. Morgen zijn we misschien dood of verminkt in een taxi ongeval.

Voor degenen die het spel Bonanza kennen: ik heb dat hier al een paar keer gespeeld, 1x met een Oegandees. De bedoeling van het spel is om zoveel mogelijk dezelfde kaarten te sparen. Hoe meer je er hebt, hoe meer punten je er op het einde voor krijgt.

Je kan ze ook voor minder verkopen als je wil (of als de regels van het spel je er toe dwingen).

Die Oegandees verkocht dus constant zijn kaarten he. Zelfs al probeerden we uit te leggen dat het beter was om te wachten, toch wou hij altijd per se verkopen: want dan had hij al punten, en wij nog niet. Terwijl het op het einde pas telt natuurlijk hoeveel je er hebt.

Dat was zo’n duidelijk cultureel verschil, echt ongelooflijk. Het typeert volledig het gedachtengoed van de mensen hier. Nemen wat je nu kan krijgen en de rest zien we later wel.