Masaka – Paradise on Earth

Vorig weekend zijn we met zn allen (= bijna alle vrijwilligers die hier zitten, 8 mensen) in een busje met eigen chauffeur naar Masaka en Lake Mburo National Park geweest.

Masaka is een leuk stadje ten Zuidwesten van Kampala. Eigenlijk hebben we er enkel lunch gehad en hebben dan nog een half uur door gereden naar een onooglijk dorpje dat niet eens op de kaart staat en waarvan ik ook niet zeker meer de naam weet. Ik denk Natonga.

Anyway, Sarah, de Oegandese vrouw van een Nederlandse man, heeft daar een schooltje gebouwd. Ze heeft 12 jaar in NL gestudeerd en gewerkt en is redelijk verwesterd. Wat wil zeggen dat ze van aanpakken weet en ook zeer efficient is. Daarbij kan ze zich dood ergeren aan de inefficientie en sloomheid van haar landgenoten.

We hebben haar schooltje bezocht, en het ze kan er trots op zijn. Het wordt door zonne-energie en biogas van electriciteit voorzien en het ligt op een prachtige locatie. Wij hebben 1 nacht in de guesthouse daar verbleven (heel erg eenvoudig, zonder electriciteit, een wc dat gewoon een cilindrische blok beton om op te zitten is met een gat in) en ik vond het zalig.

De douche is een betonnen ommuring buiten, waar je hoofd net bovenuit komt, het water komt uit een campingdouche. Dat wil zeggen: een zwarte plastiek zak die je vult met water, in de zon legt om op te warmen, dan ophangt, de slang opendraait en je kan heerlijk warm douchen! Echt zalig, buiten onder de sterrenhemel douchen.

De omgeving is prachtig: heuvelachtig, wijdse uitzichten, en die rust! Geen auto’s, sirenes, vliegtuigen, visuele vervuiling door electriciteitsmasten en draden… alleen maar rust en schattige kindertjes die een welkomstdansje voor ons deden.

Hier in Mukono roepen enkel de kindjes op straat Muzungu en wuiven dan, ginder wuifden ook de volwassenen.

Ik vond het jammer dat we de volgende dag alweer verder reden naar Lake Mburo en ben nu aan het bekijken of ik enkele weken naar daar zou kunnen gaan. Het is nog niet zo duidelijk wat ik daar dan kan gaan doen voor werk, maar dat zoek ik nog uit.

Nu zit er 1 vrijwilliger die lesgeeft op de school, maar er is geen plaats voor nog iemand, en daarbij is de school eind deze maand dicht voor vakantie (ja Isabelle, ik weet het).

Het enige waar ik bang voor ben dat ik ga missen is electriciteit. Ik ben toch wel gehecht aan het updaten van mn blog… hopelijk kan ik wat electriciteit aftappen op de school voor mn laptopje, gsm en fototoestel oplader. Maar dat zou ten vroegste in december zijn.

Lake Mburo National Park

De volgende ochtend weer allemaal ons busje in en via een onmogelijke binnenweg verder naar Lake Mburo. Onmogelijk in die zin dat een kaas met gaten er niets tegen was. Ik was heel blij dat ik niet voorraan zat (zeer bewuste keuze) en enkel de hobbels voelde. Ik heb er een paar fotos van proberen maken, maar dat zegt toch niet zoveel. Je moet dat meegemaakt hebben om je daar iets bij te kunnen voorstellen. Je hoofd slingert van links naar rechts, je hele lijf slingert van hot naar her, ongelooflijk.

African massage noemde de chauffeur dat.

Lake Mburo is een redelijk klein wildpark (vergeleken met andere parken in Oeganda) waar de enige zebra’s te zien zijn (in Oeganda). Sommigen onder ons hadden ook reeds een trip naar Murchison Falls gedaan en daar reeds allerlei wild gezien (misschien ga ik dat ook nog doen), maar de zebra was nieuw voor iedereen.

Mijn eerste game drive (= safari toer) heb ik dus achter de rug. Wat hebben we gezien: allerlei soorten reeen: impala, waterbuck, topi, eland, derestweetiknietmeerbijnaam, buffels (echt wel zeer imposante beesten), kraanvogel (nationale vogel van Oeganda, staat op de vlag), zebra’s, wrattenzwijnen (Pumbaa uit de Lion King), visarend, nijlpaarden, veel soorten vogels en waarschijnlijk nog wel wat beesten die ik niet ken.

We sliepen in een tent, hoewel er wel een echt bed in stond met een echte matras (nou ja, echte afrikaanse matras he).

Het was heel tof en cool en ben blij dat ik geweest ben.

Zondag was het een lange dag terug rijden naar Kampala. De chauffeur had heel het weekend echt voorbeeldig gereden, stopte zelfs aan de kant als hij telefoon kreeg die hij ook wou aannemen, maar zondagnamiddag rook hij zijn stal denk ik. Zijn persoonlijke afrikaanse rijstijl kreeg de bovenhand en hij begon gevaarlijke inhaalmanouvres te doen, heel dicht achter andere auto’s te hangen, echt ni tof. We wachten allemaal bang af tot 1 van de vrijwilligers het te veel werd en hij gigantisch uitvloog tegen de chauffeur: “dont overtake like that! That was not cool man, I don’t want to die! That was NOT cool. It doesn’t matter if we come home a little later. Don’t do that again!”

De chauffeur was enorm geschrokken, maar het had wel een geholpen, hij reed iets of wat beter, en wij waren allemaal blij dat Sander het duidelijk had gemaakt.

Fotos uploaden gaat niet zo heel vlot. Heb er op de foto pagina nog enkele toegevoegd, ze staan niet echt in chronologische volgorde en ik kan er ineens ook geen tekst meer bijschrijven, maar ik denk dat ze wel voor zich spreken.