Grenzen en Cultuur

Hulp bieden in de vorm van vrijwilligerswerk is mooi en nobel, dat vinden wij in Europa toch.
De Oegandezen denken er niet zo over na voor zover ik al heb kunnen achterhalen. Ze profiteren er gewoon van. Bij de hoger opgeleiden leeft tegenwoordig zelfs eerder het gevoel dat ze al die ontwikkelingshulp beter stopzetten. Ze hebben geen behoefte aan giften waardoor ze min of meer in hetzelfde schuitje blijven zitten, ze willen investeerders. Bedrijven die winst willen maken op Oegandese bodem, waardoor ze jobs creeren en de mogelijkheid tot ontwikkeling op een duurzamere manier dan via ontwikkelingswerk.

Dat even terzijde, deel ik met liefde alles wat ik te bieden heb. Dat gaat van computer- en massagekennis tot het delen van mijn wit brood en jam, waar bvb het personeel van onze Guesthouse geen geld voor heeft.
Ik heb ook aan 2 vrouwen van het personeel hier voorgesteld om hen pc les te geven, wat ze een goed idee vonden.

Vorige week werd het zoontje van een van hen 1 jaar, en ze had geen geld om een verjaardagsfeestje te geven, dus heb ik het georganiseerd. Geld geronseld bij de andere vrijwilligers, er zelf nog wat extra bovenop gelegd. Budget besproken met Alice (de moeder), zij heeft voor ons gekookt, nog een paar extra familieleden uitgenodigd, een cake gekocht van ons geld, et voila. We hebben een gezellig avondje samen gehad, waarbij ik zelfs de groep (moest) toespreken, aangezien ik de organisator was! Slik. Dat hebben we dan ook weer gehad.

Een paar dagen van tevoren, bij de bespreking van het feestje, zat haar oudere zoontje hier en die vroeg om brood. Ze zei dat ze dat niet had, ik hoorde dat en bood mijn brood aan. Daar hebben ze uiteindelijk met zn allen van gegeten (2 zoons, nanny van 12 jaar en de mama zelf).

Aangezien ik had gezegd dat ik pc les wou geven, kwam Alice dat gisteren vragen, net toen ik aanstalten maakte om een spelletje te spelen met enkele anderen. Ik zei: “I’m busy right now, we do it later”. Merk op dat ik vooral geen nader bepalend tijdstip vernoem, op zn Oegandees.
Bleef ze toch zeker heel de tijd tijdens het spelletje naast me zitten wachten. Daar zat ik wel wat verveeld mee, aangezien ik na dat spelletje nog steeds geen zin zou hebben om les te geven.
Op het einde van het spelletje heb ik dan vriendelijk gezegd dat ze niet op me hoefde te wachten, want dat ik voor de rest van de dag geen zin zou hebben. Ze is dan maar afgedropen.

Hetzelfde met de massageles. Ik heb nu aan een groep van bijna 40 meisjes tegelijk een schouder, hoofd en nekmassage aangeleerd. Ik had gezegd tegen de teacher dat ik liever in kleine groepjes wou verder werken omdat dat veel makkelijker is voor mij om ze kort op te volgen. Nu moeten telkens 19 stellen wachten op mij tot ik heel mijn toer volbracht heb. Zo gaat het niet echt snel vooruit.
Maar de teacher zei dat het geen probleem was.
Nu kennen ze ondertussen die korte massage, en weet ik niet wat ik nog meer kan aanleren, behalve een volledige massage. Als ze dat willen zal ik toch weer mijn grenzen duidelijk moeten stellen en zeggen dat ik dat alleen doe als ik met een klein groepje kan werken. We zullen zien wat ze daarop zeggen volgende week.

Ook in de grote meisjesschool in Namagunga waar ik pc les geef aan een 15-tal vrouwen tegelijk. Daar wilden ze dat ik ook zaterdag en zondag zou komen. In het begin zei ik altijd maar ja das goed, omdat ik natuurlijk gretig was om te kunnen werken. Maar daar ben ik ook al van af gestapt. Een mens heeft tijd nodig voor zichzelf, en ik heb ook wel een beetje het gevoel dat hoe meer je geeft en flexibel bent, hoe meer ze willen.

Dat is dan weer een beetje een gevolg van hun cultuur en geschiedenis denk ik. Ze zijn redelijk gewend van allerlei te krijgen van Muzungu’s, of het nu via een NGO of via een vrijwilliger of toerist is. Dus ik begrijp heel goed dat er meer en meer stemmen opgaan om ontwikkelingswerk stop te zetten, of toch alleszins een hele nieuwe wending te geven.
De NL’se regering heeft een voorstel op tafel liggen om overheidssteun aan NGO’s stop te zetten, tenzij ze coalities vormen en meer gaan samen werken.
Lijkt me een uitstekend voorstel om de wirwar aan NGO’s en ontwikkelingswerk eindelijk eens een beetje beter te coordineren en laten samenwerken.

Reacties

  1. Ik denk dat het zelfs heel goed is om jouw grenzen en wat regeltjes te stellen. Zo geraken ze zelf misschien ook wat meer georganiseerd (oei joei, als dat daar maar goed komt!?).
    Je bent tof en lief, maar laat niet met je voeten spelen, tenzij als massage!
    En wat doen zij daar als 'ontspanning'? Misschien kan je hen daar ook wel dingen leren die ze leuk vinden en (nog) niet kennen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dag lieverd

    super je leert ze daar beter en beter kennen , en fijn dat je zo steveig bij jezelf blijft
    geniet van alles wat je doet en graag wil doen
    dikke knuffel moeti

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik kijk uit naar je opbouwende kritiek!

Populaire posts van deze blog

A thought about voluntarism

Verassingslunch door collega's

De ondankbare vluchteling