Weeshuis

Vanmorgen zijn we met Sander en Linda (het toffe koppel) en Steven en Marieke en ik naar een weeshuis geweest waar oa veel blinde kinderen zitten, evenals kids met HIV/Aids.

Waarschijnlijk zijn het niet allemaal echte wezen, sommigen zullen ook wel gedumpt zijn door hun ouders toen die zagen dat de ogen van hun kind niet recht stonden of niet konden zien, maar het komt er alleszins op neer dat ze nooit bezoek krijgen en in het weekend een beetje aan hun lot overgelaten worden.

We zijn daar vanmorgen ongeveer 2u geweest, en ik heb geen enkele keer een verzorger gezien.

Daarom dat ik dus zei in de vorige post dat Steven het hart op de juiste plaats heeft. Hij is zelf een wees, nu volwassen, en blijft dus op bezoek gaan bij die kinderen. Heeft vandaag hun nagels geknipt, omdat de verzorgers daar geen tijd voor nemen. Gister heeft hij ook koekjes gebakken voor hen, en zijn laatste geld zal hij uitgeven aan kleine kadootjes voor hen. Echt lief.

Dit is Steven met Emily (het schattige meisje dat hieronder aan bod komt):

Zelf vond ik het een heel bevredigend bezoek.

Het grappige is dat ik gisteren nog tegen Marieke zei dat ik kinderen miste. Gewoon in het algemeen. We zaten hier een beetje te niksen op Besaniya en het was hier zo stil en rustig, en ik besefte ineens dat ik al heel de week geen kleine kinderen van dichtbij had gezien of gehoord of vooral geknuffeld. Niet dat ik in Belgie elke week doe, maar toch. Ik miste iets.

Vandaag heb ik mijn hart opgehaald in het weeshuis. Ze zijn hier niet zo heel erg aanhalig, dat doe je niet, maar kinderen mogen dat nog wat meer. En er was 1 echt me-ga schattig meisje die niet verlegen was (de rest wel) en zich makkelijk liet oppakken en met zich spelen.

Zalig!

Voor de rest heb ik gewoon een beetje bij een paar kinderen gezeten, er heeft er eentje een paar liedjes voor me gezongen en me ook proberen aanleren, maar dat was heel moeilijk, aangezien ik geen Luganda spreek en ze nogal veel tekst achtereen voorzong. Maar het was heel schattig.

En voorzichig kwamen er dan nog een paar kindjes bij zitten. Dan was er nog een jongetje dat mondharmonica voor me kwam spelen. Smelterig lief…

Ik had al direct zin om terug te komen!

Trouwens, heel voorzichtig, heb ik vandaag toch genoten van de BodaBoda rit naar het weeshuis. Het was warm, een lekker windje, een goede (= voorzichtige) chauffeur, geen druk verkeer. Echt leuk. Wie weet genees ik nog… 

Marieke, Lenke, Boda Boda chauffeur