Collega vrijwilligers en Oegandezen

Vandaag is er net een nieuwe Nederlander gearriveerd in Besaniya, wat het totaal op 7 NL’s en 1 Belg brengt qua vrijwilligers. Dan werken hier nog een stuk of 5 Oegandezen, maar dat aantal wisselt soms, ook de mensen wisselen af en toe.

De vrijwilligers zijn allemaal leuke mensen (uiteraard, wie weet lezen ze deze blog ;-). Jacky is mijn collega, in die zin dat ze ook computer training geeft, en er ook heel wat beter voor uitgerust is! Ze heeft speciaal een chique laptop gekocht die 8u op batterij kan werken (de mijne slechts 2u) en die ze dus ook regelmatig meeneemt naar haar werk. Zij kan dus les geven op plaatsen waar geen pc’s voorradig zijn. Zij heeft ook enorm veel interessant lesmateriaal mee, zowel digitaal als hard copy, waarmee de Oegandezen zichzelf zouden kunnen aanleren, moesten ze kunnen oefenen en vooral moesten ze er het initiatief voor nemen.

Zoals ik zelf op mijn werk in Belgie dikwijls merk, is het veel gemakkelijker om een vraag te stellen aan iemand, dan dat je het zelf uitzoekt, ook al weet je zelf het antwoord. Het is gewoon makkelijker om de vraag te stellen dan om zelf na te denken. Bij de Oegandezen is dat niet veel anders. Het is veel makkelijker om les te krijgen dan om zelf de stof te doorworstelen.

Dan is er nog een verpleegster, 2 rechtenstudenten en een koppel en dus die laatste gast die vandaag is gearriveerd. Daar weet ik nog niets van.

We schieten goed op met elkaar en hebben vanmiddag met een paar heel de tijd Bonanza gespeeld, erg leuk!

Daar was ook 1 Oegandees bij, Steven. Een jonge gast die hier bijna dagelijks over de vloer komt. Enerzijds omdat een jaar geleden dit Guesthouse nog een weeshuis was en hij hier is opgegroeid en dus graag terug komt, anderzijds omdat hij een oogje heeft op Marieke, 1 van de rechtenstudenten. Marieke is ook heel tof. Samen hebben wij onze eerste angsten gedeeld, aangezien wij ongeveer samen zijn aangekomen in Kampala, samen onze 1^e BodaBoda en 1^e Matatu hebben genomen. Samen downtown K’la doorkruist, en ook weer samen aangekomen op Besaniya. Echt een tof mens. Schattig ook, ik snap waarom Steven op haar valt (buiten dat ze toevallig de enigste is van ongeveer zijn leeftijd bij ons Muzungu’s).

Aangezien ik niet graag kook maar wel goede massages geef, heb ik hier dus al de volgende deal geopperd: een diner voor een massage. En nu ben ik dus aan het wachten op een lekkere maaltijd (het wordt hutsepot en ruikt al lekker) en straks geef ik dan nog een massage. Das dan al de 2^e keer. Goed he!

De Oegandezen zijn ook heel tof. Ik denk dat ik het al eerder heb geschreven, maar ze zijn helemaal niet opdringerig, ik voel me ook helemaal niet onveilig op straat (in termen van overvallen worden) en die gast Steven is ook echt tof, met het hart op de juiste plaats. De mannen op straat spreken je af en toe aan, maar niet op een vooze manier. De vrouwen zijn meestal wat gereserveerder, komen zelfs arrogant over.

De kleine kinderen zijn uber-schattig, ze roepen elke keer als je langs komt: Bayi Muzungu! En dat blijven ze herhalen tot je terug wuift. Echt heel lief.

De iets grotere kinderen durven soms zelfs tot bij jou komen en vragen: how are you? Dat is DE standaardzin hier. Zelfs als je de weg wil vragen moet je eigenlijk eerst zeggen: hi, how are you? En dan de weg vragen. Anders ben je onbeleefd. Velen zeggen zelfs automatisch: hi, I’m fine. Gewoon omdat ze de vraag al verwachten.

Meestal verwachten ze ook niet anders dan ‘fine’ terug, tenzij je elkaar iets beter kent, dan vragen ze soms: are you sure?

Dus: ik amuseer me hier wel!