Zoekend in de mist

Gister Reggie meegenomen naar Nkokonjeru. Remember dat Jacky en ik daar een klein projectje hebben opgezet? Jacky gaf daar 1x per week computerles aan 4 fysiek gehandicapten. Twee daarvan zijn in die mate gehandicapt dat ze moeite hebben om aan een gewone desktop pc te werken. Zowel Jacky als ik hebben enkele giften ontvangen en beslisten om met dat geld een netbook te kopen (= kleine laptop) zodat haar minder mobiele studenten makkelijker zouden kunnen werken. Gisteren hebben we daar dus een officiele happening van gemaakt om die laptop te overhandigen, zodat zoveel mogelijk mensen er van af weten en de Sisters hem niet toevallig kunnen confisceren. Je moet niet direct het slechtste denken van de mensen, maar geld of bezit kan de beste en meest nobele Sister veranderen in een dief. Simon, 1 van Jacky's studenten, zit al jaren in de Providence Home, en wenst ook al jaren dat hij computer les wil. Bij deze is zijn computerles van start gegaan en heeft hij zelfs een laptop tot zijn

 Uiteindelijk was het toch een hele goede ervaring in Jjaja Bbanga en ben ik blij dat ik geweest ben. Daar heb ik ook (eindelijk) het gevoel gehad dat ik echt iets heb kunnen betekenen en achterlaten. Zoals Sander het mooi verwoordde: "Je hebt hier écht wel aan ontwikkelingswerk gedaan!" Toen ik er aankwam hadden de teachers nog nooit een (computer)muis vast gehad.   Na 10 dagen les in Word, beetje Excel en internet, hebben ze samen een bedankbrief in kleur en omlijnd en in verschillende lettertypes en nog allerlei kleine aapassingen gemaakt op de computer voor mij. Ze kunnen ook simpele optelsommen maken in Excel en dit in de toekomst gebruiken om de punten van de leerlingen in bij te houden. Ze hebben allemaal een email account aangemaakt. Ik heb gezegd dat ik nu ook een mail verwacht af en toe. Ben benieuwd. Ook omdat dat geld kost, ze moeten dan geld uitgeven aan een internet cafe. Het was heel fijn om examen af te nemen (hoewel ook daar geduld nodig was) en vooral o

Persoonlijk vind ik mezelf een redelijk tolerant mens, met respect voor mijn medemens, in het besef dat we allemaal gelijkwaardig zijn. In Afrika wordt je als Muzungu zodanig verheerlijkt en in de watten gelegd, dat je daar nogal snel aan went. Met als gevolg dat ik soms een beetje verontwaardigd ben als ik niét direct de beste plaats krijg, of zelf mijn bord moet afwassen… Erg he. Het is een heel klein geniepig gevoel diep binnenin me, omdat ik het snel wegwuif als zijnde belachelijk. Maar het toont wel aan hoe snel een mens went aan iets, zeker aan bewondering, en het geeft me een ander zicht op het kolonianisme. Niet dat ik het goedkeur, maar het geeft toch weer iets meer inzicht of begrip in hoe het allemaal zo is gelopen. Buiten dat is een Muzungu kuur wel aan te raden voor verlegen mensen. Je moét van voor staan en zitten, je moét speechen, liefst nog op een podium met microfoon. Niet altijd om te lachen, maar wel een boost om gene te overwinnen.

Wist je dat... ... de tandarts hier bijna even moderne apparatuur heeft als in Belgie? ... de keuken hier dikwijls gewoon buiten is, met wat geluk op een betonnen muurtje (zie fotos) ... er in een gewone sedan (auto) makkelijk 5 volwassenen + 1 baby passen? Zie ook weer foto, dat is dus alleen van de achterbank, en ik zit daar dan ook nog naast. ... er in een monovolume makkelijk 6 volwassenen naast en op elkaar passen? En dat de Oegandezen dat allemaal gelaten ondergaan? Graag wil ik ook een link met jullie delen van collega-vrijwilligers-bloggers die ondertussen weer lekker in het koude NL zitten. Linda (de schrijfster) heeft een heel leuk einde geschreven op hun blog, wat heel goed weergeeft hoe ik er zelf ook over denk (nou ja, laten we zeggen dat ik het voor 95% eens ben met het geschrevene): Sander en Linda Veel leesplezier!

Zie fotos voor het toilet waar ik de eerste dagen gebruik van maakte. Tot 1 van de teachers me vroeg waarom ik altijd daar ging en niet gewoon de seated toilet from the staff gebruikte... Sjonge jonge, hebben ze hier een gewone normale wc! Ze hebben die verstopt in de boys-afdeling, dus weet ik veel. Maar vind het eigenlijk wel leuk dat ik ook de afrikaanse wc heb uitgeprobeerd. Verder nog een foto van teacher Lenke en haar klas, een handvol gebakken witte mieren (waar ik dus wel eentje van geproefd heb he!! Disgusting, allez, toch het idee, want de smaak was ok) en van het kolenvuurtje waar ze hier op koken. Om een 2e vuurtje aan te steken nemen ze gewoon met hun blote handen een brandend kooltje van het 1e vuurtje en gooien dat in de pot. Dat moet ik met mijn tere witte velletje niet proberen hoor.

We hebben weer zon, ik ben naar een Oegandese moderne tandarts geweest en ik heb gisteren een hele gezellige avond en goed gesprek met de teachers gehad. Dus we zijn weer happy! Joepie de poepie. Bon, qua tandarts: zoals ik al dacht (ik ken ondertussen het klappen van de zweep ivm mijn tanden) moest mijn kies ontzenuwd worden (ik denk 1 van de laatste die nog niet ontzenuwd is). Dit is best een ingrijpende procedure, niet zo makkelijk en het was dan nog een moeilijk bereikbare ook. De tandarts waar ik terecht kwam was mij aangeraden door iemand die weet wat Muzungu's willen. Het was een moderne vrouw met moderne apparatuur, alleen in een oudere versie dan wij in Belgie ze kennen. Laat ons zeggen dat zij met versie Windows 98 werken, en in Belgie met Windows XP, om een vergelijking te maken. Maar verder heel professioneel en verliep alles op dezelfde manier als in B, alleen veel trager. Deze ingreep duurt in B ongeveer 20 minuten, waarna ik nog een keer moet terug komen, in Oegan

Voor 7 weken ben ik hier echt gelukkig geweest, ondanks soms ietwat ongeduldigheid met mijn studenten. Sinds gisteren ben ik niet meer zo gelukkig, jammer genoeg. Waarschijnlijk zijn volgende redenen daartoe de oorzaak: -           tandpijn (helaas heeft de pijn ook hier toegeslagen) -           zeer onregelmatige etenstijden -           eenzaamheid Eenzaamheid had ik op gerekend, dat was zelfs een reden om naar hier te komen, om even niet tussen kleurgenoten te zitten maar enkel tussen afrikanen. Natuurlijk is de moedertaal hier Luganda, en spreken ze dat ook het liefst met elkaar. Op zich vind ik dat niet erg, het is alleen jammer dat een gesprek aanknopen zo moeilijk gaat. Ze kijken teveel naar me op, of het interesseert ze gewoon geen zier, ik weet het niet, maar het komt er op neer dat elk gesprek dat ik begin reeds na 3 zinnen ongeveer gedaan is. Dan gaan ze verder in Luganda met elkaar en zit ik er wat bij voor spek en bonen. Moest ik dan nog regelmatig spek en bonen krijgen, z

Geduld is een schone deugd, deel 36. Dat kan allemaal wel zijn dat je geduld kan aanleren, en ik merk dat ook wel een klein beetje, maar ik merk ook dat het binnenin mezelf toch ook nog wel lichtjes borrelt. Soms luisteren ze gewoon niet naar wat ik zeg, doen gewoon hun eigen ding en snappen dan niet wat er fout gaat. Misschien heeft het er mee te maken dat ze zelf teachers zijn, dat ze niet gewend zijn om te luisteren naar iemand anders, ik weet ni. Maar ik word daar echt lastig van. Vanmorgen waren er 2 heel de tijd in het Luganda aan het babbelen. Ik had er al een keer iets van gezegd, en de volgende keer zei ik dat ik de les niet zou herhalen voor hen. Dat hadden ze ook ni eens gehoord, tot een andere teacher er wat van zei. Sindsdien is het weer wat beter, maar voor vandaag heb ik het eigenlijk wel gehad. Ze zijn nu bezig met een oefening die ze 1 voor 1 moeten maken, dus heb ik effe rust. Verder zijn het wel goede leerlingen hoor, mijn geduld is dat wat minder… Ik denk dat ik

Daar zit ik dan, midden in de rimboe. Geen stromend water, wc is een gat in de grond van 10x20 cm schat ik, douchen is middels een emmertje water dat ik over mijn lijf giet (in dezelfde wc met gat als ik enige privacy wil), koken is op houtskool. Meestal was ik mezelf in stukjes: vandaag mijn haar, morgen mijn benen, overmorgen mijn bovenlijf. Klein muzungu-voordeel: ik heb een klein 1-pits-gasvuurtje gekregen om wat water op te warmen voor thee of badkamergebruik. Toch staat hier een computer en hebben we 's avonds licht in het klaslokaal als we willen. Dit kan door een zonnecel-installatie die enkele Nederlandse ingenieurs hier een paar weken geleden hebben geplaatst. Het zijn slechts 2 panelen, maar geeft voldoende stroom voor verlichting in de klaslokalen, 1 desktop pc en om al onze spullen op te laden. Voor de andere teachers is dit enkel hun gsm, voor teacher Lenke is het haar laptop, camera, mp3 speler en beide gsm's (verder ben ik helemaal niet afhankelijk van elec

De kogel is door de kerk, zondag ga ik naar Ngoma, een onooglijk dorpje min of meer in de buurt van Masaka. Daar ga ik 2 weken pc les geven aan de 4 teachers van een primary school. Nog enkele drukke dagen komen eerst: morgen met heel de bende naar de kippenfarm van Sander en Linda. Dat is 1,5u reizen en de plaatselijke Oegandese ngo heeft er een hele happening van gemaakt. Er zijn politici uitgenodigd en een stuk of 300 gasten... Dat wordt speeches luisteren!  sAvonds gaan we in Jinja uit eten, afscheidsfeestje voor Sander en Linda, want die vertrekken weer naar NL. Zaterdag komt de Sint aan in Entebbe en daar gaan we ook met zn allen naar toe. Daarna ga ik in Kampala slapen en de volgende dag kan ik meerijden naar Masaka met Sarah, de director (lees: oprichtster) van de school. Ik ben wel heel blij met die lift, want ik zag wel een beetje op tegen de rit er naar toe. Dat is 4u in een bonkende taxi, gepropt tussen veelal stinkende mensen, veel bagage en als ik geluk heb ook nog enke

Ok, soms krijg ik wel eens een vraag van jullie over hoe hier een en ander verloopt. Bij deze heb ik ze allemaal een keer opgelijst en zal er een antwoord op proberen formuleren. Het is een hele boterham, veel leesplezier. Als je nog meer vragen hebt: shoot! Het weer Heerlijk. Soms wat warm, maar regelmatig een stevige regenbui zorgt ervoor dat het stof weer gaat liggen en dat Oeganda zo groen blijft als het is. Blijkbaar begint het droge seizoen nu ongeveer, en we voelen het wel al een beetje. In die zin dat het wat minder regent (normaal ongeveer 1x per dag), en ook meer hevige onweders die een paar uur kunnen duren, en waarbij de temperatuur gevoelig daalt. De rest van de tijd schijnt de zon uitbundig, te warm om echt in te liggen zonnen, buiten het feit dat hier ook geen lekkere relax zetels voorhanden zijn. Maar ik heb wel al een aardig kleurtje! Ontspanning Ik heb geen flauw idee wat de Oegandezen doen als ontspanning. De mannen voornamelijk op cafe naar de voetbal op tv kijk

Hi ya'll Fotos van onze safari trip zijn toegevoegd. Wie zoekt die vindt de luipaard!

Gebeten door een wild dier, dat overkwam me het voorbije weekend. We zijn met 4 vrijwilligers het National Park “Murchison Falls” gaan bezoeken. Heel tof, echt de moeite, alleen een beetje veel van hot naar her crossen, alles op Muzungu-time. Dat was wat minder en ook heel erg vermoeiend, maar voor de rest was het een hele mooie en leuke uitstap. We hebben giraffen, olifanten, gigantische krokodillen, nijlpaarden, neushoorns en zelfs een luipaard gezien. Echt cool. De 1 e avond hebben we in een Community Based Guesthouse geslapen, wat inhoudt dat de inkomsten lokaal beheerd worden. De volgende ochtend een community walk waarbij verteld werd hoe de zaken vroeger liepen (jagen, baby baren en welkom heten in deze wereld, vrouw zoeken en trouwen). Daarvoor liepen we van het ene hutje in de bush naar het andere, tot dus een wild beest mij aanviel en beet. Ik sloeg het weg, maar het liet niet los! Een snee van zeker 4 mm breed en 0,0001 mm diep in mijn voet, allemaal door die safari-mier

Mja, mijn zuske had dan toch wel wat gelijk: geduld kan je toch leren. Nu niet dat het al zoveel beter is met de pc-studenten en mijn geduld, maar ik merk toch lichte verbetering. Zowel in hun vaardigheden met de muis, als in mijn geduld. En zoals overal zijn er ook hier slimmen en dommen, jammer genoeg wel heel veel dommen. Sommigen zijn echt ni te doen, maar goed: geduld. Van 1 groepje denk ik dat ze wel toe zijn aan een introductie internet, of wie zelfs excel. Het probleem is alleen dat ik niet meer goed weet wie dat waren… ik herken hun gezichten al heel goed, het is niet meer gewoon 1 grote zwarte massa, maar ook nog eens weten in welke groep ze zitten, en of ze nu al wel goed mee zijn of niet, das toch nog net iets te veel gevraagd. Vandaag slechts aan 1 groep les gegeven (normaal eentje in de ochtend en eentje in de namiddag) omdat ik met teacher Emma (Emmanuel voor de officielen onder ons) heel de voormiddag bezig ben geweest met het verbeteren van hun puntensysteem. Das ec

Laat ik nog eens een update geven over het werk dat ik hier doe. In Belgie zijn de meeste mensen gewend aan een 5-dagen werkweek. Hier verwachtte ik dat ook. En hoewel er best werk genoeg is voor vrijwilligers zoals ik, is het toch erg moeilijk om je een plaatsje te veroveren in het circuit. In eerste instantie zou ik op maandag pc-les, en op dinsdag massage-les geven op een school hier in Mukono. De drie overige dagen zou ik dan pc-les geven op St Theresa in Namagunga. Maar daar komt dan constant allerlei tussen: -           maandag pc-les: voorlopig nog niet, ik moet nog een groep samenstellen, en eigenlijk moeten de pc’s die we hebben ook nagekeken worden. -           Dinsdag massage-les: is al 3x goed gegaan, vorige week heb ik daar een half uur gewacht tot 1 van de studentes kwam zeggen dat Madame Rose niet kwam, en dat ik vrij was. -           Vorige week is de 1 e keer dat ik 3 dagen naar Namagunga ben geweest. Daarvoor kwam er ook allerlei tussen (je moet vandaag niet kome

Hulp bieden in de vorm van vrijwilligerswerk is mooi en nobel, dat vinden wij in Europa toch. De Oegandezen denken er niet zo over na voor zover ik al heb kunnen achterhalen. Ze profiteren er gewoon van. Bij de hoger opgeleiden leeft tegenwoordig zelfs eerder het gevoel dat ze al die ontwikkelingshulp beter stopzetten. Ze hebben geen behoefte aan giften waardoor ze min of meer in hetzelfde schuitje blijven zitten, ze willen investeerders. Bedrijven die winst willen maken op Oegandese bodem, waardoor ze jobs creeren en de mogelijkheid tot ontwikkeling op een duurzamere manier dan via ontwikkelingswerk. Dat even terzijde, deel ik met liefde alles wat ik te bieden heb. Dat gaat van computer- en massagekennis tot het delen van mijn wit brood en jam, waar bvb het personeel van onze Guesthouse geen geld voor heeft. Ik heb ook aan 2 vrouwen van het personeel hier voorgesteld om hen pc les te geven, wat ze een goed idee vonden. Vorige week werd het zoontje van een van hen 1 jaar, en ze had

Gisteren zijn we met zn allen uit geweest in Kampala. Ik had eerst echt geen zin. Ten eerste ben ik al geen uitgaanstype, ten tweede was ik al heel erg moe, en ten derde: helemaal naar Kampala?? Dan kon ik ook niet eens zomaar naar huis wanneer ik wou. Maar goed, moe zijn kan je altijd later nog, en eigenlijk wou ik het uitgangsleven in K'la ook wel een keer meemaken. Linda zou het ook niet al te laat maken zei ze, dus dan konden we altijd nog met zn tweeen een private hire nemen (dat is wat bij ons een taxi is). Dus wij naar de Iguana, een club waar veel Nederlanders komen, en ook gerund wordt door een NLse organisatie. Gelukkig waren er ook Oegandezen en was de muziek best te pruimen en heb ik me gigantisch geamuseerd. Lang geleden dat ik nog zo goe gedanst heb. Echt tof. Het gaat er op de dansvloer ook ongeveer aan toe als bij ons: wij staan in een kringetje te dansen, er komen wat boys bij jou staan shaken en indruk maken (wel iets meer dan bij ons) en de meiden kruipen bij me

In Belgie (en ook West Europa) kunnen we voor zowat alles een klacht neerleggen bij de ombudsman/vrouw ivm openbaar vervoer: -           de bussen/trams/treinen zijn te vol -           er is niet genoeg plaats om te zitten -           de chauffeur rijdt te agressief -           er is te veel vertraging -           de chauffeur is niet vriendelijk -           de prijzen zijn te hoog -           de prijzen zijn niet duidelijk -           … In Uganda neemt men al het bovenstaande voor lief. Taxi’s voor 14 waar 20 mensen inzitten? Geen probleem. Soms kost dezelfde rit 1500, soms 2000 shilling? Tsja. De chauffeur doet regelmatig levensgevaarlijke inhaalmanouvres, waarna hij weer stopt om iemand op te pikken en die trage vrachtwagen ons weer voorbij steekt en de taxi die weer gevaarlijk voorbij kan steken en hij weer moet stoppen en… Bwa, we leven toch nog steeds? De chauffeur blijft meer dan een kwartier op dezelfde plek stil staan in de hoop nog wat mensen te kunnen ronselen voor zijn b

Vorig weekend zijn we met zn allen (= bijna alle vrijwilligers die hier zitten, 8 mensen) in een busje met eigen chauffeur naar Masaka en Lake Mburo National Park geweest. Masaka is een leuk stadje ten Zuidwesten van Kampala. Eigenlijk hebben we er enkel lunch gehad en hebben dan nog een half uur door gereden naar een onooglijk dorpje dat niet eens op de kaart staat en waarvan ik ook niet zeker meer de naam weet. Ik denk Natonga. Anyway, Sarah, de Oegandese vrouw van een Nederlandse man, heeft daar een schooltje gebouwd. Ze heeft 12 jaar in NL gestudeerd en gewerkt en is redelijk verwesterd. Wat wil zeggen dat ze van aanpakken weet en ook zeer efficient is. Daarbij kan ze zich dood ergeren aan de inefficientie en sloomheid van haar landgenoten. We hebben haar schooltje bezocht, en het ze kan er trots op zijn. Het wordt door zonne-energie en biogas van electriciteit voorzien en het ligt op een prachtige locatie. Wij hebben 1 nacht in de guesthouse daar verbleven (heel erg eenvoudig, z

Het zit hier dus vol Nederlanders (Hollanders mag ik niet zeggen he) en gisteravond had ik voor iedereen gekookt (ze vonden het nog lekker ook) en wilde ik ook iets vertellen. Dat ging als volgt: “Alice had haar zoontje meegebracht en vertelde dat hij deze week 1 jaar wordt. Ze zou graag een verjaardagsfeestje doen, maar had er geen geld voor. Ik zee : …” Je kan al raden dat die NLs dat uiteraard niet begrepen, wat ik zee . Nadat ik het vertaald had (ik zei) vonden ze het hilarisch en waren blij dat ze weer eens een vlaams woord hadden bijgeleerd. Ik heb wel even gespecifieerd dat het geen vlaams maar dialect is. Dus collega’s: ik denk aan jullie he, ook dankzij jullie coole muismat, die dan toch als foto aan de muur hangt. Sorry! Maar als ik lesgeef zit ik zelf niet achter een pc maar loop constant rond om zeer geduldig uit te leggen hoe ze een muis moeten gebruiken, en om te zeggen dat die muismatten eigenlijk alleen maar in de weg zitten… ;-)

Ja dat is heel vroeg, ik weet het, maar vandaag was ik met Marieke uitgenodigd voor de Christmas Party op St Theresa PBS Namagunga (Primary Bording School, Namagunga is het dorpje) waar ik mijn befaamde 1 e pc les heb gegeven,. Schooljaren lopen hier van januari tot december, met veel vakantie tussendoor, verdeeld in 3 terms. Het is nu dus einde van de laatste term, met examens, en ze feesten hier eerst vooraleer aan de examens te beginnen. Toch min of meer, want gister moest ik niet komen wegens te druk ivm de examens, vandaag was het dan feest, dan nog 2 weken examens en dan eind november gaan de kids voor 2 maanden naar huis. Ergens begin februari, of volgend jaar waarschijnlijk wat later ivm de verkiezingen, begint de school dan weer met een fris nieuw jaar. Wij onze mooiste jurk aangedaan die we bij hebben (en dat is best wel een mooie jurk hoor!) en tegen 11u naar daar. Tegen half 2 hadden we al een hele tijd in ons stoeltje onder een party tent een beetje naar de kids gekeken

Gisteren ben ik met Jacky naar Nkokonjeru geweest. Zij geeft daar 1x in de week les aan 4 gehandicapte mensen. Best vermoeiend lesgeven, aangezien ze met 4 rond haar laptop zitten en hun coordinatie ivm de muis nog veel erger is dan niet-gehandicapte mensen. Het tehuis waar we waren is opgericht door 2 Britten geloof ik, en heet officieel “ Nkokonjeru Providence Cheshire Home ”. Het is opgericht om gehandicapten op te vangen en een vak aan te leren en wordt van ver bestierd door Sisters, hoewel die nooit bij de mensen komen of er les geven ofzo. Iedereen mag er 2 jaar blijven en studeren dan af en worden terug naar hun familie gestuurd, in de bedoeling dat ze zelf geld kunnen verdienen als naaister of schoenmaker. Nkokonjeru is via Google maps terug te vinden en ziet er dan nog 1 van de grotere dorpjes uit. Dat is het ook, maar het is in niets te vergelijken met iets wat wij een groter dorp zouden noemen. Het ligt echt midden in de bushbush van Óeganda, over vele stofrode wegen vol